Band

Zingen schept ontegenzeggelijk een band. De afgelopen jaren heb ik gezongen in een lesgroepje van het plaatselijke “Huis van de Kunsten”. Vroeger heette zoiets nog gewoon de muziekschool, maar dat soort benamingen blijken geen attractiewaarde meer te hebben. “Triggeren” te weinig, terwijl het toch zo goed aangaf wat er te doen was. Een school waar je muziek leerde. Ieder half jaar wisselde het groepje van samenstelling. Er kwamen mensen bij en er gingen mensen af. Sommige hielden helemaal op met zingen, andere stroomden door naar een koor of een klasje met meer technische vaardigheden. Ik zelf bleef hangen op een veredeld maar plezierig dilettantenniveau. Ik heb een redelijke stem, zeggen ook andere, maar het lukt me niet altijd in een  klein gezelschap op toon te blijven. Lang geleden zong ik in het Nijmeegs Mannenkoor. Wat zeg ik, de Koninklijke Zangvereeniging Het Nijmeegsch Mannenkoor. Gesteund door een grote groep eerste tenoren zong ik mijn mannetje. Tot in de Notre Dame van Parijs toe.
En nu ben ik opzoek naar een club waar zingen voor het plezier op de eerste plaats staat. En dat betekent dat ik dan afscheid neem van het zingen in een klein groepje. Het laatste halfjaar bestond ons lesgroepje uit 2 mannen en 10 vrouwen. Nu begint het te verbrokkelen. Er zijn er die nu al met vakantie gaan en met de presentatie van ons groepje er niet meer bij zijn. De uitvoering missen. Nu hoeft zo’n voorstelling voor mij ook niet echt. Laat mij maar in dat groepje zingen, daar hoeft niet per se publiek bij te komen. Bovendien moet je als lesgroepje je eigen beperkingen kennen en is de kwaliteit van de zang vaak moeilijker over het voetlicht te krijgen dan de lol in zingen.
Bij de nazit van de repetitie van gisteren kwam dat allemaal aan de orde. De muggen dwongen ons van het terras naar binnen te gaan. Daar wisselden we onze muzikale plannen uit. Ik realiseerde me dat ik aantal mensen nooit meer terug zou zien, anders dan bij toeval. Dat voelt een beetje spijtig. Zingen schept ontegenzeggelijk een band. Flinterdun, maar toch.