Afscheid

Eergisteren hebben Gade en ik afscheid genomen van Schabbach. Schabbach bestaat niet, maar het is een van de meest mooie dorpen ter wereld. Schabbach ligt in de Hunsrück en is uitgevonden door Edgar Reitz. Het is het middelpunt van zijn wereld, een wereld die hij laat zien in de serie Heimat, een kroniek van Duitsland. Meer dan 60 uur film. De afgelopen weken woonden Gade en ik in Schabbach en in München. Nu zijn we weer thuis. Heimat slurpt je op. Hermann en Clarissa, Maria en Otto, Hartmut en Galina, Lulu, Evelyne en Renate, Tobi en Gunnar en al die anderen worden goede bekenden. Je leeft met hen mee, wordt met hen ouder en je verwondert je over het leven, over relaties, over de dood. Droomt hun dromen mee en beleeft hun teleurstellingen. Identificatiefiguren te over en je bent zelf  Hermann en Clarissa, Maria en Otto, Hartmut en Galina of een van al die anderen.
Nu hebben we alle films gezien.De slotscène gonst nog na in mijn hoofd. Lulu komt binnen in het huis waar haar zoontje, de kleine Lukas op Nieuwjaarsochtend piano speelt. “Waar zijn de anderen?” vraagt Lulu. En het knaapje antwoordt: “Die slapen nog.” De camera zoemt in op het gezicht van Lulu, op haar ogen. Ze huilt.
Gisteravond kwamen vrienden eten. Zij waren ooit in de Hunsrück. Op een soort Heimat-tour. Ze hebben een vuistdik en kilo’s zwaar fotoboek over “Heimat” bij zich. Daar gekocht. Het boek volgt chronologisch alle films van de drie Heimatseries . In totaal 30.
Samen bladeren we het door en herbeleven heel wat scènes. Een groot “weet-je-nog-gehalte”. Het boek komt pas na een voortreffelijke maaltijd op tafel en houdt ons lang in zijn greep.
Gade en ik gaan eind april naar de Hunsrück. Gewoon een voorjaarsuitje, maar ook een beetje een bedevaart naar dit epos van Reitz. Dan maken we opnieuw kennis met Heimat en misschien ontmoeten we dan ook nog wel de anderen die nu nog slapen.