Afscheid

Over een paar weken zal mijn neef en zijn vrouw voor de komende drie jaar naar Frankrijk verhuizen. Samen met hun hond Diez, die nog niet zo lang geleden vanuit Frankrijk naar hier kwam. De hond lijkt daar naar uit te kijken, want als je tegen hem in het Frans begint reageert hij enthousiast. Neef en vrouw gaan in Frankrijk een kant en klaar B&B runnen. Hun verhaal lijkt in niets op de vaak larmoyante geschiedenis die ik zo vaak in het programma ‘Ik Vertrek’ zag. Daarin zie je nauwelijks voorbereide mensen in een gammele kippenschuur trekken in de veronderstelling dat zij daar zonder kennis van zaken, financiële ondergrond  en/of  de nodige vergunningen een riante camping met zwembad kunnen realiseren. De wanhoop en naderende mislukking druipen nog voor de eerste beelden goed en wel uitgezonden zijn van het scherm. Het avontuur dat neef en vrouw aangaan is beter overdacht en het bedrijfsplan is hechter, veel hechter doortimmert.
Ik had samen met Neef nog een aantal aardige plannen op de plank liggen. Plannen die nu de ijskast in gaan omdat de 1.000 kilometer die ons binnenkort zullen scheiden nu niet 1, 2, 3 of liever un, deux, trois te overbruggen zijn. Maar het is niet alleen die afstand die roet in het eten zal gooien en die Neef en zijn vrouw vandaag ter afscheid naar mij en Gade voert. Ons afscheid vandaag zou best eens een veel definitiever karakter kunnen hebben dan dat we elkaar nu zo goed als ongezegd toewensen. De signalen die het lijf afgeeft stellen mij niet echt gerust. Verplaatsingen, zelfs met minimaal hoogteverschil, zijn expedities waarbij het soms lijkt of de ene voet pertinent weigert zich aan te sluiten bij de andere, laat staan er voorbij te gaan.
Als neef vertrekt vraagt hij of hij in mei een paar dagen vanuit Frankrijk kan komen logeren. Ik hoop ons allebei aan deze afspraak te kunnen houden.