Afscheid

Het is me eigenlijk nog nooit gebeurd dat ik met lichte pijn in het hart begon aan het schrijven van een nieuw stukje. Vol overtuiging deelde ik mijzelf al vaker mee dat mijn stukjes eendagsvliegen zijn. Niet voor de eeuwigheid geschreven, maar voor vandaag, hooguit voor morgen of overmorgen en dan al weer ingehaald door een nieuw stukje. En als dat verschijnt schuift het eerdere stukje naar het archief en leidt daar een rustig bestaan. Keurig op datum gerangschikt.
Het stukje dat ik nu schrijf verbant het stukje van gisteren naar de vergetelheid. Het plaatje dat ik op Facebook gebruikte om het aan te kondigen zal nog een weekje zichtbaar blijven en dan zal ik het met harde hand verwijderen. Schierbeek schreef toch niet voor niets “Wat gemaakt wordt vraagt om vernietiging opdat de schepping voort kan gaan!”
Ik was tevreden over het stukje dat ik gisteren schreef. Een eerbetoon eigenlijk aan dat ene liedje van Charles Aznavour dat heel veel lieve herinneringen op riep, geïllustreerd door dat fotootje van meer dan 50 jaar geleden. Ik herken me zelf nauwelijks. Zo jong. Nog aan het begin van een leven, een heel mooi leven. Inderdaad een leven als een galabal, smoking en cocktailjurk met corsage. De hoop en verwachting, de chique feestelijkheid spatten van het kiekje. Een omineus prentje van hoe het zou gaan, hoe het zou worden. Met ander mensen weliswaar, maar toch een leven als een feest. Voor zolang het duurt.
Ik ben net terug uit het crematorium.Ik verwonder mij er altijd weer over hoe een architect er toch steeds in slaagt een gebouw te ontwerpen dat alle warmte, geborgenheid en hartelijkheid mist, ja zelfs zijn best doet het op een kil bedrijf te laten lijken. Efficiënt, dat misschien wel, zo slim ontworpen dat rouwstoeten elkaar ongehinderd kunnen passeren. De overledene, een buurman van een paar huizen verder, had een mooi feestelijk leven geleid, zo werd het geschetst. Met wat moeilijke laatste jaren, dat wel. Maar nu was er vrede en rust en  dankbaarheid. The party was over. Herinneringen te over.