Afdrukje

Een tijd geleden las ik een in een column over de charme die het vroegere fotograferen had. In de tijd dat er nog rolfilmpjes in een toestel moesten. Twaalf, vierentwintig of zesendertig opnames. Aan het eind van zo’n filmpje was je vaak maanden verder en regen de foto’s van een Sinterklaasviering zich moeiteloos aan die van een warme zomervakantie aan zee. En dan moest je met zo’n rolletje naar de fotograaf. Een week later kon je de afdrukjes dan ophalen. Dat stond er dus allemaal in die column. Het was waarschijnlijk in de NRC-next waar er meer columnisten dan journalisten lijken te werken.
Later kwam er de éénuursservice van de Hema. Binnen het uur werden daar je foto’s afgedrukt. En nu worden heel veel foto’s niet eens meer afgedrukt. Je bewaart ze in je telefoon. Je zet ze op je computer en heel af en toe blader je ze weer door. Je zet ze in een map, waarvan je na een tijdje niet eens precies meer wet wat je er in gezet hebt en waarom die foto nu net in die map is terechtgekomen. Zo’n bestand heeft de zelfde charme als die oude schoenendoos vol met foto’s die nog van mijn vader en moeder waren. Statige bruine foto’s die van nature in sepia waren afgedrukt omdat dat toen mode was of niet anders kon. Niet omdat het een mogelijkheid was die mijn digitale camera mij biedt.
Ooit heb ik ook via Kruidvat of de Hema mijn digitale foto’s in een album laten plakken. De schikking op de bladzijden ging mij niet altijd even goed af. De ene foto te groot, de ander verkeerd bijgesneden. Maar wat maakt het uit. Die albums liggen toch maar te verstoffen naast de oude albums, met zelf zorgvuldig ingeplakte  plaatjes met in handschrift soms een gevat bijschrift er onder en fotohoekjes die langzaam loslaten.
Mijn liefste foto’s van familie en vrienden staan in een lijstje op mijn vensterbank. Gister liet ik wat foto’s van de recente familiereünie afdrukken. In de buurt zit nog een fotografiewinkeltje die je digitale foto’s voor een habbekrats, klaar terwijl u wacht, afdrukt. De groepsfoto van de reünie is op Facebook al weer bijna oud nieuws. Maar op mijn vensterbank pronkt een puntgave afdruk. In een lijstje.