Achtbaan

Eigenlijk heb ik aan één wereld wel genoeg. Soms zelfs meer dan genoeg. En toch weet ik dat ook ik mij zal moeten leren bewegen in een virtuele wereld, die mede bepaald wordt door wat de computer ons te bieden heeft en waar ik nog maar slecht de weg ken. Een schier onbegrensd nieuw universum, waar ik me met moeite zal voortbewegen. Ik ben opgegroeid met aap-noot-mies, heb nog leren hoofdrekenen en weet zonder al te veel moeite dat de som van 1432+843  2275 is. Ik leerde nog precies in een sierlijk schuinschrift tussen de lijntjes schrijven, maar typen doe ik met twee vingers. Waarom zou je nog leren schrijven met een pen als je al je werkstukken  op een computer moet maken, waarom zou je nog leren rekenen als die mogelijkheid ook op je telefoon zit.  Ik ben niet helemaal een digibeet, ik tik dit stukje op mijn trage desktop en zet het straks op internet. De spellingcontrole heeft de ergste fouten er uit gehaald en die er in blijven staan, zien zowel ik als de computer over het hoofd. Ik ben overtuigd van het nut van de modernste ontwikkelingen op dat gebied. Het is natuurlijk prachtig dat een Japanse specialist kan meekijken met een ingewikkelde operatie die elders in de wereld wordt uitgevoerd. Ik ben een groot voorstander van de delen van kennis (trouwens ook van macht en inkomen).
Gisteren werd ik geconfronteerd met de nieuwste verworvenheden  op dit gebied. Hoorde hoe het leren zal gaan veranderen en daarmee het leven. Soms lijkt het of dat een game wordt, maar dat betekent nog niet dat het spelletje wordt. Om de wereld te beleven hoeven we onze stoel niet meer uit. Het beeldscherm wordt onze horizon, met virtuele beelden storten we ons in een andere werkelijkheid. Met een groteske bril op maak ik gezeten op een bureaustoel een rit in een virtuele achtbaan. Ik geniet van het ritje als zat ik in een Eftelingse attractie. Leuk, maar ik hoef voorlopig mij boodschappen nog niet door een drone thuisbezorgd te krijgen (blijkt al te kunnen!?). Ik doe mijn boodschappen nog zelf en spreek dan mensen. En voor mijn fantasie heb ik genoeg aan mijn boeken en mijn dromen, maar ik weet dat het hoog tijd wordt het visum voor de virtuele wereld aan te vragen.