Accent

Ik was weer eens in mijn favoriete koffiecafeetje. Ik ben daar vaker, maar zelden op een zaterdag. Nu wel. En dan werkt er een meisje, waar ik meer dan een jaar geleden, bij de opening van dit café al eens over schreef: “Een van de dienstertjes is een studente (…). Ze heeft ook een licht Duits accent. Zo charmant. Je hoort bij haar de h nog in het woord thee. En een glimlach. Helemaal Tati.” Ik heb haar lang niet meer gezien. Ik kom er zelden op zaterdag. Ze vraagt me of ik nog steeds de h in haar thee hoor. “Gelukkig wel”, zeg ik. Ik vind dat je moet kunnen horen waar iemand vandaan komt. Natuurlijk is dat voor mij ook een  stukje zelfverdediging, want bij mij is de Nimweegse è goed te horen en maak ik geen onderscheid tussen s en z en f en v. Er zijn mensen die het Nimweegs een verachtelijk taaltje vinden. Zeker als dat verwijt uit een mond met een zwaar Limburgs accent komt, is dat merkwaardig om te horen. Het Duitse dienstertje schrikt soms van haar eigen accent als zij dat terughoort. Ik niet. Ik vind het charmant. Een accent geeft nu net een extra accent aan een persoonlijkheid. Neem nou de koningin. Haar accent maakt haar toch helemaal koninklijk. Iets bekakt, maar wel helemaal van haar. Dat een aantal schoondochters haar proberen na te doen is een jammerlijke vergissing van de pr-adviseurs van die nepprinsessen. Je hoort gelijk dat het aangeleerd en niet aangeboren is. Daarom is het ook jammer dat de toekomstige koning zo gewoon praat. Te weinig in Leiden opgestoken, denk ik dan. Vergelijk maar eens het: “Leden van de Staten-Generaal” van de Majesteit met dat wat straks op Prinsjesdag uit de mond van Koning Willy, of hoe je hem verder ook noemen mag,  komt. Een wereld van verschil. Gelukkig hebben we Màxima nog.  Haar vette hispano-amerikaanse accent maakt weer een heleboel goed en is een van de belangrijkste aanvalspunten uit haar voortdurende charmeoffensief. Want een goed accent is zo charmant, zo eigen. Een mooi accent, dat gun ik iedereen.