Aardschok

Is er weer eens een aardschok te voelen in Nederland, gaat die tamelijk ongemerkt aan mij voorbij. Op het moment suprême ben ik op de seizoensopening van mijn mannenclub. We eten samen. 29 rumoerige mijnheren in een akoestisch niet optimale ruimte. Dan merk je een lichte trilling van 5 seconden niet. Ik word gewaar dat er iets aan de hand is als een van de mijnheren ijlings het pand verlaat. Hij werkt bij Omroep Gelderland en is opgeroepen onmiddellijk naar de studio in Arnhem te gaan. Rampenzender spelen. Bij het weggaan roept hij nog: “Aardbeving in Gelderland.” Ik check dat direct op mijn iPhone. En ja hoor, nu.nl geeft aan dat er meldingen zijn uit Beuningen, Groesbeek en nog een handvol plaatsen. De burgemeester van Beuningen, die ook tot het gezelschap behoort kijkt mij ongelovig aan. Ik laat hem het bericht lezen. Beuningen weer eens in het nieuws. Als eerste  wordt Gennep als epicentrum genoemd, wat later lijkt het Boxmeer te zijn, nog later Nijmegen. Later op de avond wordt het Xanten. In Duitsland. Een beving in het buitenland. Valt het weer een stuk mee.
Als ik tegen tienen thuiskomt zit Gade naar ‘Overspel’ te kijken. Ik vertel haar over de aardschok. En die heeft zij goed gemerkt. Het was alsof er een zware vrachtwagen door de straat reed. Nu is dat in ons kleine doodlopende woonerf onmogelijk, maar zo had het toch gevoeld. Ze had zitten trillen in haar stoel. We wonen in en aardig, maar tamelijk gammel huis, maar er zijn geen scheuren bijgekomen, er zijn geen stenen uit de muur gevallen. We herinneren ons de aardbeving van 1992. Het was nog nacht en worden wakker getrild in bed. “Wat is dat?” vraag ik me hardop af. “Aardbeving,” mompelt Gade in haar halfslaap, draait zich om en slaapt verder.
Zo’n aardschok, zeggen de deskundigen is eens in de 15-20 jaar  in Nederland te voelen. Als dat zo is was dit waarschijnlijk de laatste aardschok die ik meemaakte. En die heb ik gemist!