Aardbeving

Ook tijdens het etentje met vrienden gisteravond komt de Japanse aardbeving ter sprake. De beelden zijn te onthutsend. Dansende gebouwen, kantoren die van elastiekjes gemaakt lijken. En dan de tsunami die heel parkeerterreinen leeg veegt en gebouwen opfrommelt of het lege chipszakjes zijn. En ook gisteravond komt dan ook weer de aardbeving in Limburg ter sprake. Steeds als het de afgelopen dagen over Japan ging was er altijd wel iemand die zich afvroeg of de ander zich ook nog die beving bij Roermond herinnert. Bij ons etentje weet iemand stellig te melden dat het in de ochtend was. Ik herinner me dat het in de nacht was. Wikipedia leert mij dat het op maandag 13 april 1992 was om 03.20 uur en dat de beving een kracht had van 5.8. Ik herinner mij nog dat ik wakker werd van dat vreemde trillen van ons bed. Het zachte gerommel heb ik er waarschijnlijk zelf bij verzonnen. Ik stoot Gade aan en vraag wat er aan de hand is. “Aardbeving”, mompelt zij. Draait zich om en slaapt verder.
Ik was ooit in Japan en zag daar de wolkenkrabbers, die allemaal iets uit elkaar gebouwd zijn en op funderingen die aardschokbestand zouden moeten zijn. En in Nicaragua was ik eens in een aardbevingsbestendig bankgebouw waar de vloer van de eerste verdieping als het ware verend was opgehangen. Dat merkte je bij het lopen en gaf een gevoel van instabiliteit. Vaste grond onder onze voeten, dat is wat we willen. Als we de aarde al niet meer kunnen vertrouwen, wat dan nog wel.
Burgemeester Putoy van de zusterstad Masaya was in Nijmegen op bezoek. De eerste avond gingen we met hem eten op een in de Waal gelegen boot-restaurant. Mooi zicht op de rivier en op de stad. Genoeglijke avond. Tot dat er een grote tanker langsvoer en ons drijvend restaurant zacht deinde. De burgemeester sprong op, roepende “Terremoto, terremoto!”. Iets waar hij als ervaringsdeskundige Nicaraguaan direct aan dacht. Ik had maar één bevinkje meegemaakt en was er destijds mijn bed niet eens voor uitgekomen.