Aanraking

Aanraking is een vorm van aandacht zonder welke de mens in ziel en tenslotte ook in lichaam dreigt te verdorren en te verwelken.
Hoe graag had ik die woorden niet zelf willen verzinnen en als eerste opgeschreven. Maar ik kwam ze tegen in hoofdstuk 6 getiteld ‘Aanraking, om nabijheid te voelen’ in het boekje ‘Kleine filosofie van het ouder worden’ van Wilhelm Schmid. Ik hoefde ze niet eens te onderstrepen, want ze waren al dik gedrukt. Schmid benadrukt in dit hoofdstuk de waarde van de aanraking. “Wie door niets en niemand meer wordt aangeraakt, sterft lang voor hij doodgaat in eenzaamheid.” En zo is het maar net. Ik houd ervan aangeraakt te worden, ik houd er van aan te raken. Zowel het een als het ander zijn bevestigingen van mijn bestaan en, dat is mooi meegenomen, de bevestiging van het bestaan van  de ander. Wekelijks wordt ik beroepsmatig aangeraakt. De fysiotherapeute probeert de knopen in mijn spieren wat soepeler te maken. Een stevige aanraking waar je door de pijn heen voelt dat het je goed kan doen. Ik kom ook net weer van een vriendin die mij van kop tot teen heeft gemasseerd en zo mijn lijf en daardoor mijn geest weer wat meer in balans heeft gezet. Misschien is dat wel de essentie van de aanraking, jezelf en de ander in balans brengen, het evenwicht in jou en tussen jou en de ander herstellen.
Ik kan genieten van de warme omhelzing bij een vriendelijke begroeting, de stevige net wat langer durende handdruk, de terloopse aanraking in een aandachtig gesprek, de vriendschappelijke omarming bij vertrek. Halteplaatsen voor mensen samen op de eenzame weg naar het einde. Indachtig wat Gerard Reve schreef, een citaat dat mij zo goed als heel mijn leven begeleidde: “O, lieve mensen, ik houd van u, en ik omhels u allen hartstochtelijk, ondanks de geduchte afstand. Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten, en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.”