Aanraken

Het was een aangrijpende documentaire waar Gade en ik invielen. De eerste paar minuten hadden we gemist, maar al gauw werden we gegrepen door de schrijnende beelden van het wanhopige proces van een anorexiapatiënte op weg naar het einde. Emma. Haar ouders vertelden openhartig over de hel waar zij en Emma doorheen waren gegaan, wat zij gedrieën en afzonderlijk hadden geprobeerd om het onafwendbare tegen te houden, te vertragen, te stoppen. Tevergeefs. Emma kon niet meer eten, zij wilde wel, maar kon het niet. Kon niet aanvaarden wie ze was. Dwangvoeding, therapieën niets kon haar uit de vernietigende spiraal van zelfdestructie halen. Zij wilde niet dood, wilde best eten, maar kon het eenvoudigweg niet. En toen ze gekozen leek te hebben voor het leven was het te laat. Haar lichaam was te ver heen om nog te kunnen herstellen.
Na de documentaire is er een gesprek tussen een aantal betrokkenen. Haar kinderarts, therapeuten, vrienden. In een van de scenes is te zien hoe een therapeut haar liefdevol koesterend voert. Zij eet van een lepel, geen sondevoeding, geen rietje, zij eet van een lepel.Emma wil leven. Een -tijdelijke- overwinning voor haar. Maar de discussie gaat er over of een therapeut wel zo ver mag gaan in zijn beschermende aandacht. Protocollen zeggen dat aanraken niet mag, de afstand tussen therapeut en patiënt moet in tact blijven. Ik denk dan bij mezelf schijt aan de protocollen. Als woorden te weinig of te leeg, te obligaat of te voorspelbaar zijn, hou dan je mond en leg een liefdevolle arm vol genegenheid om iemand heen. Vanzelfsprekend als je de patiënt nabij bent, niet alleen als familie of vriend, maar ook als therapeut, als behandelaar. Respectvol en vol betrokkenheid aanraken mag wat mij betreft, moet wat mij betreft.
Mocht ik ooit in een ziekenhuisbed belanden en het einde is nabij, hoop ik dat er iemand is die een arm om mij heen legt, mij bemoedigend bij de hand neemt bij die laatste stap. En ook al is het de mij verder onbekende nachtzuster ik zal genieten van de aanraking en weten dat ik niet alleen ben.