Aanloop

Ik weet niet of het aan ons ligt of aan de goddelijke plek waar wij deze dagen verblijven. De hoge bomen in het parkachtige deel van de tuin geven een koele schaduw waar het meer dan goed toeven is bij deze temperaturen. Dat is waarschijnlijk de reden dat wij in ons vakantieverblijf minstens  zoveel, mogelijk zelfs meer aanloop hebben dan thuis, waar de warmte van de stad niet getemperd wordt door een zacht briesje en de zon de stenen opwarmt.
Op zo’n mooie middag komt een vriendin met haar hoogbejaarde moeder op bezoek. De oude dame schuifelt achterhaar rollator de tuin in. Stapje voor stapje. Zij heeft allang de leeftijd van de allersterkste bereikt, iets wat zowel in haar lijf als in haar geest de nodige sporen heeft achter gelaten. Zij heeft nog wel degelijk weet van de  warrigheid van haar bestaan en corrigeert zich zelf lachend als zij namen van kinderen en kleinkinderen door elkaar haalt en al associërende haalt het ene verhaal het andere in, waarbij de oude dame zich zelf dan ook afvraagt wat ze nu eigenlijk wilde vertellen. We eten kersen van de kersenboom in de tuin. De zoete donkere vruchten, niks mis mee volgens haar, halen het toch niet bij de kersen uit haar jeugd. “Dat waren echt lekkere kersen.” En zo kabbelt het gesprek verder. Met smaak vertelt ze van die keer dat ze van de burgemeester een koninklijke onderscheiding kreeg opgespeld. In haar relativerende verhaal wordt dat een medaille, ontdaan van al zijn luister en de opstap naar het verhaal over haar overleden zoon(“Je weet toch wie ik bedoel?”) die meer dan 40 keer de Vierdaagse meeliep. Dat was pas een medaille waard! Soms gaat ons gesprek haar te snel. “Praten jullie maar rustig verder. Ik krijg niet alles meer mee”, constateert de oude dame. “Wat is het hier mooi!”
De middag vliegt voorbij. Voetje voor voetje schuifelt ze de tuin uit. “Bedankt voor de kersen en wat zie je er trouwens goed uit”, glimlacht de  oude dame.