Aangekomen

Bij de diëtiste. Een keer in de drie maanden. Zij is mijn stok achter de deur om mijn gewicht enigszins op peil te houden. Voor het eerst sinds ik bij haar kom, ben ik aangekomen. Ik baal als een stekker, want mijn fysieke constitutie is nu eenmaal niet zo dat ik meer gewicht kan gebruiken. Daarvoor mag ik te veel gebreken koesteren, die niet gebaat zijn met gewichtstoename. Natuurlijk zijn er altijd een aantal verklaringen en excuses, maar dat is vooral je zelf een rad voor ogen draaien. En daarom wil ik elke drie maanden naar haar toe. Om dat rad stil te zetten. En bovendien vind ik haar erg aardig. Nu heb ik dat toch al gauw. Hulpverleners, maar ook bedienend personeel in winkelbedrijven of eetgelegenheden kunnen op mijn warme belangstelling rekenen. Zeker op het moment van ontmoeting. En sommigen blijven hangen in je gedachten. Heel plezierig. Bij mijn diëtiste is het dan ook nog zo dat zij mild is. Niet zo van “Gij zult niet”, maar meer van bemoediging. Daar hou ik wel van, dus ook van haar.
Ik ben altijd te zwaar geweest. Behalve bij mijn geboorte. Toen woog ik 4 pond. Maar ik ben nu nog altijd een aantal kilo’s lichter dan in mijn diensttijd in 1968 en ooit viel ik rigoureus af. Ik was een echte Atkinson-adept, of liever mijn toenmalige echtgenote die mijn lunchtrommeltje volstrekt verantwoord samenstelde. Ik viel af, maar mijn humeur ging ook snel bergafwaarts. Ik was in die tijd zo chagrijnig, dat Atkinson snel de deur werd gewezen. En sinds die tijd heb ik weer moeten leven met de wetenschap dat ik zelfs aankom van het lezen van een recept.
Ach, aankomen. Wie ook zijn aangekomen zijn mijn overbuurvrouwen. Gisteravond laat. Van drie weken vakantie. Daarom figureerden ze nog niet in deze stukjes, maar ze wilden er nu per se in.