Wonder

Vandaag is het Hemelvaart. Niet dat ik daar veel van gemerkt heb. Het was een zondag zoals elke donderdag. Maar het is reden genoeg om er even bij stil te staan, zeker na mijn gesprek gisteren met mijnheer pastoor, waar we het samen ook over wonderen en de hemel hadden.
Hemelvaart, je kunt het nauwelijks voorstellen, met lichaam en ziel opgenomen te worden in de hemel. Nu vind ik de hemel al een onvoorstelbaar iets, waarbij ik hooguit een kinderlijk beeld bij kan schetsen. Mocht de hemel toch bestaan dan is het ook best mogelijk dat er een hemelpoort is waar de H.Petrus op je zit te wachten. Ik klop aan. Hij doet een luikje open. Hij kijkt mij vorsend aan. Ik noem mijn naam, hij bladert in zijn grote boek en bromstemt met zijn vinger langs een lange lijst gaand: “Roel, Roelands, Roelen, ja hier zie ik je staan, Roelofs. Tsjee, ik had je veel eerder verwacht.” En dan legt hij mij uit waar ik mijn ouders  en broers en zussen kan vinden en dat ze wel blij zullen zijn dat ik er ben. De familie compleet.
En er is niemand die mij kan vertellen dat hij zeker weet dat het niet zo zal gaan. Ik vermoed zelf van niet, maar zeker weten? Wie weet, hoeft niet te geloven, wie niet weet mag geloven wat hij of zij wil.
Naast de Heer zelf is er maar een enkeling met lichaam en ziel in de hemel opgenomen. Dat is zijn moeder Maria en de profeet Elia, die in een vurige wagen hemelwaarts trok. Erg druk is het dus nog niet in die hemel, die wacht op de dag des oordeels, wanneer, zo wil het verhaal, de bokken van de schapen gescheiden zullen worden.
In de eeuwigheid is er geen tijd meer, dan is er een altijddurend nu de dag des oordeels incluis. Wonderlijk en onvoorstelbaar. En ga je dood dan is er als je het wil geloven dat eeuwige nu. Dan weet je of de hemel al dan niet bestaat. Of je het gelooft of niet.