Ontwaakt!

De dag glijdt voorbij zoals alle andere dinsdagen voorbij glijden. Ja, er rijden geen bussen, omdat er twee dagen in het openbaar vervoer gestaakt wordt. Maar dat lijkt een laatste stuiptrekking te zijn van het vakbondswezen dat zich sterk maakt voor buschauffeurs die hun plas te lang moeten ophouden en verloren minuten met te hard rijden moeten compenseren.
Dinsdag 1 mei en op de radio is geen strijdlied te horen. Niks van het rode vaandel volgen wij of kom, socialisten op ten strijde. De verworpene ontwaken niet meer maar misschien zijn er wel nauwelijks meer verdoemden in hongers sfeer. Al lijkt dat laatste te worden tegengesproken door het toenemende aantal bezoekers van de voedselbank.
En op deze 1 mei hoor ik dat vakverenigingen bij het sluiten van een CAO buiten spel worden gezet en dat de werknemers zonder syndicale instemming en ondersteuning de eigen boontjes wel doppen. Het socialisme en de sociaal-democratie beleven zware tijden. Vandaag  zag ik niemand nog met een rode tulp op het revers van zijn jasje lopen, als teken dat hij er trots voor uitkwam tot de rode garde te behoren.
Ach ja, het is al lang geleden ingezet toen ferm werd besloten de ideologische veren af te schudden. Maar als je van een rode haan zijn kleurrijke veren afneemt blijft er maar een scharminkel over. Een scharminkel zonder enige uitstraling en zonder enig geloof in zich zelf. Waar is de fantasie gebleven, waarvan gehoopt werd dat die ooit aan de macht zou komen? Het delen van kennis, macht en inkomen? Slogans uit een nog niet zo oud verleden, maar nu al dik onder het stof van de vergetelheid. Een nauwelijks meer weg te poetsen laag waar het rood nog maar heel vaag doorheen schijnt. Voorbij, voorgoed voorbij. Ooit hing ik op deze dag een rode vlag aan mijn huis. Nu schrijf ik alleen nog een sikkeneurig stukje, verlangend naar een voorbije tijd die nooit meer terug komt.