Steunkousen

Ik had de wekker op 06:45 gezet. Dan had ik mooi tijd om rustig op te staan, de ochtendrituelen te vervullen en zo om 08:00 in het ziekenhuis te zijn, waar mijn bloed geprikt moest worden en ik aansluitend naar de huisarts kon voor een kennismakingsafspraak. Het zou weer zo’n dag worden die bol stond van de medische afspraken, met als apotheose een ontmoeting met de mondhygiëniste. Nu is kwart voor zeven in het daagse leven voor mij nog midden in de nacht, een tijdstip dat voor mijn biologische klok de boodschap slapen! inhoudt. Daar helpt geen wekkerradio aan, zeker als die ook nog eens veel te zacht staat. Morpheus armen winnen het dan met twee vingers in de neus van het weksignaal . Ik slaap nog diep als Gade mij zacht wakker schudt en fluistert dat het tien voor half acht is. Ik schiet wakker en weet drie kwartier in tien minuten te proppen. Mijn ontbijt had ik de avond te voren gemaakt en is bedoeld om na het nuchtere bloedprikken te nuttigen. Ik gris prikbrieven en ziekenhuis bescheiden bij elkaar en vergeet zelfs mijn insuline-pen niet.
Als ik helemaal wakker wordt zie ik op de ziekenhuisklok dat het nog niet eens acht uur is. Het rolluik voor de prikafdeling is nog omlaag, ik trek volgnummer A13. Ik ben niet bijgelovig. Na 20 minuten offer ik twee buisjes bloed. Ik lig precies op schema en eet mijn boterham met kaas onderweg van het ziekenhuis naar de artsenpraktijk. De nieuwe dokter begroet mij vriendelijk maar maakt mij ook duidelijk dat mocht mij iets acuuts overkomen het voor hem lastig wordt dan op tijd aan mijn sponde te zijn. Het is maar dat ik het weet en ja, straks na een nader onderzoek zal ik toch echt aan de steunkousen moeten, wil er geen open been in het verschiet liggen. Mijn normaal zo vrolijke aard krijgt een lichte deuk. Het onderzoek is eind mei. Wie dan leeft…
’s Middags naar de mondhygiëniste. Ik ben in medisch en para-medisch opzicht weer ruim aan mijn trekken gekomen. Ik vind het weer meer dan genoeg.