Oxymoron

Ik ben gek op tv-quizzen. Toppunt van een goede, grappige, erudiete en heerlijk platvloerse quiz is  (of eigenlijk was, want de laatste aflevering is geweest) de Vlaamse ‘De allerslimste Mens ter Wereld’ onder leiding van Erik van Looy. Gade bleef er zelfs voor op, meer nog voor Erik van Looy dan voor de quiz zelf. Op de Nederlandse tv stel ik mij tevreden met ‘Met het Mes op Tafel’,  ‘Twee voor Twaalf’, ‘Per Seconde Wijzer’  Dat soort. Veel minder gecharmeerd ben ik  van  ‘That’s the Question’  of  ‘Lingo’. Dat laatste is trouwens helemaal geen quiz, maar een hinderlijk woordspelletje. Ik heb zelf in een heel ver verleden ooit eens meegedaan aan ‘Cijfers en Letters’ en wat later aan ‘Ik weet het beter’. Allebei met weinig succes. Ik heb er een Dikke van Dale aan overgehouden.
Er zijn mensen die quizkijken maar een dom vermaak vinden. Misschien hebben ze wel gelijk, maar ik heb persoonlijk weinig tegen dom vermaak. Ik ben niet zo voor alleen maar intelligent vermaak. Bovendien kun je van quizzen wat opsteken. Dat overkwam mij gisteravond bij het kijken naar ‘Twee voor twaalf’. Daar werd gevraagd naar de naam van een stijlfiguur die ogenschijnlijk twee tegengestelde begrippen  tot een nieuwe complexe eenheid verbindt. Als voorbeeld noemde Astrid Joosten ‘goed fout’ en ‘knap stom’. Ik wist het antwoord niet. De kandidaten ook niet en moesten het opzoeken. Het bleek een oxymoron te zijn. Een woord dat in zich zelf ook een oxymoron is, afkomstig uit het Grieks, waar het staat voor slim dom. Oxymoron, een woord dat er ook prachtig uitziet en over scrabblewaarde wil ik het dan niet eens hebben. Zeker niet omdat het een letter te veel telt om in een keer op je plankje te staan.
Oxymoron, het woord staat zelfs in het groene boekje, heb ik niet van mijn goede oude leraar Nederlands geleerd, maar van Astrid Joosten. Wie durft tv-quizzen alleen nog maar dom vermaak te noemen. Voor mij is het van tijd tot tijd intelligent vermaak. Verdomd als dat geen oxymoron is!