Gewonnen!

Even had ik gehoopt dat het bij deze verkiezingen niet zo zijn, maar nee hoor, het wonder heeft zich ook dit keer weer voltrokken. De eerste exit polls waren nog niet binnen, uitslagen waren meer nog dan voorlopig, maar het commentaar van de partijleiders klonk al weer door de ether en spatte van de beeldbuizen af. En het was duidelijk, ook de gemeenteraadsverkiezingen 2018 waren verkiezingen geweest zonder verliezers. Nergens hoorde ik iemand waar dan ook maar gewoon ruiterlijk toegeven dat zijn of haar partij verloren had. Hoe dieprood de cijfers ook kleurden, ik heb nergens als commentaar gehoord: “Wat jammer nou, maar we hebben genadeloos op ons falie gehad en schandalig verloren.” Zoveel eerlijkheid kom je in de politiek en bij doorgewinterde politici niet tegen. Iedereen weet het verlies zo te verpakken dat het lijkt of er zoals altijd louter winnaars zijn. Ik hoor een politiek voorman opgewonden kirren dat ze natuurlijk ooit goud hadden, maar dat ze nu met zilver toch nog duidelijk op het podium staan. Apekool, meneer de partijleider, je bent overal gewoon voor de bijl gegaan en zilver is, hoe je het ook wendt of keert, geen goud, hoe opgetogen je ook kijkt.
En ik hoor hoe een partijleidster met droge ogen het gemeentelijke verlies durft te zien als een een uitnodiging om er nog steviger tegen aan te gaan. Geneuzel, mevrouw, geef nou toch gewoon eens toe dat je verloren hebt en dat schrijf je zo: v-e-r-l-o-r-e-n.
En ja hoor, dan is er ook nog die meneer die een zaaltje vol partijgenoten blij durft te maken met het bericht dat zij met zijn allen, -hoe zo verloren?-  toch nog de grootste landelijke partij zijn. Applaus uit de eigen parochie. Het woord verlies komt zijn strot niet uit.
En het is helemaal niet erg om te verliezen. Met zoveel lokale concurrentie valt er bijna niet te winnen. Ja, als je niet eerder meedeed, dan is het makkelijk winnen, maar de winst van lokale partijen moet toch ergens vandaan komen en dat is nergens anders van dan van het verlies van de landelijke partijen. Het is zo simpel: waar er winnaars zijn, horen er ook verliezers te zijn. Dat hoef je niet in mooipraterij te verpakken. Dat weten de kiezers ook wel. Gewoon eerlijk je verlies toegeven, het zou de politiek zo veel geloofwaardiger maken.