Hemels

Hoe het zo gekomen is weet ik niet meer, maar wij hebben vrienden aan wie wij ter gelegenheid van een verjaardag een uitje cadeau geven en dat vice versa als Gade of ik verjaren wij de ontvangers zijn . Gevieren vieren wij op die manier onze geboortedagen en verzachten wij het weer een jaartje ouder geworden zijn. Zo waren wij ooit al samen in Amsterdam bij een uitzending van Studio Witteman. Nu togen wij naar Arnhem. Gade en ik hadden voor de kaartjes gezorgd en deel van het arrangement is dan ook dat wij voor het vervoer zorgen. Ruim op tijd parkeren wij onze auto. Het is maar goed dat we er tijdig zijn, want op de een of andere manier schieten gedurende de korte wandeling van parkeerplaats naar het theater mijn benen op slot. Het is alsof ik geen stap meer kan zetten en ondersteund door Gade en vriend bereik ik toch de ingang van de concertzaal. Welke van mijn kwalen debet is aan deze heftige aanslag, ik zou het niet weten, maar ik schrik er wel van. Als ik aan de koffie zit trekt de pijn gauw  weg en even later kan ik weer pijnloos lopen. Even later ben ik het zo goed als helemaal weer vergeten. We nemen plaats in de nieuwe majestueuze Parkzaal van Musis. Iedereen is er, geen plaats is onbezet. Reinbert de Leeuw, de dirigent wordt met een warm applaus begroet. Het wordt stil. Heel stil en dan met een simpel gebaar zet hij de hemeldeur open. Een kort muzikaal intro en dan jubelt het koor “Herr, unser Herrscher, dessen Ruhm in allen Landen herrlich ist!” Bachs Johannes Passie is begonnen. Nederlands Kamerkoor en Holland Baroque gidsen ons daar het eeuwenoude zo vertrouwde verhaal van lijden en sterven. Ik laat het verhaal en de muziek diep op mij inwerken. Het is stil in mij. Ruimte. Tot en met het laatste koraal, een bedewens die ik graag tot de mijne maak.