Netwerk

Ik heb het gevoel dat ik mij zelf uit steeds meer netwerken aan het uitloggen ben. Nu ben ik altijd al een groot relativator ( bestaat dat woord overigens wel) van het door zovelen gekoesterde druk-druk-druk principe geweest. Ik begreep dat nooit zo, de mensen die altijd en overal maar bij wilden zijn en sprak je op een receptie zo iemand dan had je altijd de indruk dat hij half langs je heen keen en met zijn ogen speurde of er niet iemand was die voor hem om welke reden dan ook interessanter was. Die netwerken om het netwerken als hoogste levensvervulling zagen. Natuurlijk speelde ik dat spel ook wel, maar even vaak bekeek ik het van de zijkant, aan de rafelranden van het netwerk, daar waar de echte veranderingen lijken plaats te vinden. Ik weet nog wanneer ik dat pas echt goed door begon te krijgen. Vraag me niet naar een jaartal, dag of maand, maar het was toen ik begon te lezen in Voskuils romancyclus ‘Het Bureau’. Ik las alle delen en steeds als ik in een nieuw deel begon was het of ik weer aan het werk begon na een paar weken vakantie. Ik herkende het vaste ritueel, telkens weer beschreven, van het begin van een werkdag, maar vooral genoot ik van zijn opvatting dat je je werk goed en serieus moest doen, maar dat het in feite niets , maar dan ook helemaal niets voorstelde. En ik las hoe hij van deelnemer aan dat spel steeds meer toeschouwer, observator werd. Die transitie ondervond ik als een te koesteren en troostrijke ontwikkeling. Toen al begon het besef dat het er allemaal niets toe doet. Ik ken iemand die als voorzitter van een clubje als jaarmotto had “We doen niks, maar dat doen we goed”. Verontwaardiging alom. Ik vond het gevat, zeker omdat het zo dicht bij de waarheid was.
Vanochtend in de boekhandel bracht Gade twee mensen met elkaar in contact die elkaar nog niet kenden, maar mogelijk iets aan elkaar konden hebben.  Netwerken op kleine schaal. Ik stond erbij en keek er naar. Dat was mijn nietszeggende aandeel. Meer dan genoeg.