Kiki

Ik heb zojuist naar Kiki gekeken. En ik zag hoe ze in twee sets naar verwachting verloor van Caroline Wozniacki, de nummer twee van de plaatsingslijst. Het was in Australië net na middernacht toen de partij was afgelopen. In mijn tijd was dat nog het uur dat kleine meisjes al lang op bed moesten liggen. Ik vind het maar een raar tijdstip om op die onmogelijke tijd een topsportprestatie te moeten leveren. Kiki’s tegenstandster was bovendien naast het tennissen vooral druk bezig zich druk te maken over het feit dat de baan te ‘slippery’ was en maakte daarover ruzie met de scheidsrechter. Ze ergerde zich ook aan de fotografen en  aan het “Kiki, Kiki” scanderende publiek, waardoor ze te maken kreeg met wel drie tegenstanders: de umpire, Kiki en zichzelf. Maar Bertens verloor omdat zij op het momenten dat het kon de punten niet pakte. Het Cruyffiaanse adagium “Als je niet scoort kun je niet winnen” deed ook hier weer onverminderd opgeld.
Ik mag graag naar tennissen kijken. Oh, ik ben zo’n sportief type. Ik heb zelf ook nog getennist. Bij twee clubs zelfs. Bij een van die clubs stonden krukken aan de bar met blauw geverfde poten. En er liepen leden rond wiens punten van hun tennisschoenen blauwer zagen van de afgevende verf van de barkrukken dan dat die punten de roodbruine kleur van het gravel hadden. De kantine was meer hun biotoop dan het tennisveld. Ik heb daar maar kort gespeeld. Een tennisarm maakte een voorbarig einde aan dat wat nooit een tenniscarrière zou worden. Jaren later ben ik ook nog even lid geweest van de club waar Gade al speelde. Gezien mijn fragiele elleboog was ik ook daar geen explosieve speler, maar gespecialiseerd in lepe balletjes. Dit tot ergernis van Gade. Ze had gelijk. Mijn tennis was maar een flauwe afspiegeling van wat eigenlijk de bedoeling van dit spelletje was. Scherp geplaatste ballen, krachtig gespeeld met veel en snel voetenwerk. Het is er nooit van gekomen. Maar met mijn lepe spel won ik wel eens een setje, maar glorieus nee, zo wil ik het, zelfs als ik de herinnering oppoets, niet noemen.