Noodzaak

Vriend W is op bezoek samen met C. W woont tegenwoordig in U, maar heeft ook lang hier in de stad gewoond. Hij was zelfs de buurman van Gade in de tijd dat Gade nog lang geen Gade was, maar een goede collega en alras een goede vriendin. Zolang kennen wij W dus al. Een eeuwigheid. Eens in de zoveel tijd komt W op visite. Mooie momenten, vaak met zijn dochters. Nu is W er met C. Hij wil haar de stad laten zien, ook voor hem het niet onbelangrijke decor van een groot deel van zijn levensverhaal. En vanavond gaan we samen naar een concert van Reinbert de Leeuw.
Vanochtend ben ik niet naar mijn zaterdagse koffieclub geweest. Het druilerige natte weer deed mij afzien van een fietstochtje. Bovendien belde Zoonlief of hij op de koffie kon komen. Klein familiair koffieclubje. Daardoor kwam het er niet van al aan het dagelijkse schrijven te beginnen. Dat kon altijd later nog wel. Maar eerst moesten de zaterdagse puzzels in de Trouw worden opgelost. Een mens, ik in ieder geval,  heeft zo zijn  vaste gewoontes. Ankerpuntjes in het bestaan. Maar dat is het schrijven ook. Maar is daar vandaag wel tijd voor? Vanavond het concert, daarvoor moet ik nog iemand bij een vrijgezellenfeestje toespreken en tussendoor moet er ook nog eens samen met onze gasten gegeten worden. Bijna te veel voor te weinig tijd.
Het is leuk bij te praten met W en C. De thee smaakt, net als de restanten van een voorbije Sinterklaas. De kout is aangenaam, maar ergens knaagt er iets. Schrijf ik nog of niet? Ik moet over een tijdje weg. De tijd dringt. “Ik denk dat in vandaag maar een keertje oversla.” Ik zeg dat met een groot hoorbaar vraagteken. “Moet je zelf zien,” zegt Gade. Daar heb ik weinig aan en weet dat eigenlijk ook wel. “Ik ga toch even schrijven.” meld ik het gezelschap. “Doe maar lekker,” zegt Gade. Daar heb ik wat aan. Ik snel, nou ja snel, naar boven. Schrijven, een plezierige noodzaak.