Reünie

Ik heb het niet zo op reünies. Eigenlijk koppel ik dat zinnetje maar aan één reünie. Jaren geleden was ik op een reünie van mijn middelbare school. Een school waar ik met het grootste plezier aan terugdenk. De bijeenkomst was groots opgezet en vol verwachting had ik mij dan ook ingeschreven, benieuwd naar wie ik van mijn oud-klasgenoten zou treffen, herinneringen ophalen en  anekdotes vertellen uit die goede oude tijd die inmiddels decennia achter mij lag. Het was een drukke reünie, maar ik was de enige van mijn jaar. Wat er rondliep was veel jonger grut met wie ik geen enkele band meer voelde. In niets zag ook maar iets van mijn eigen HBS-tijd terug. Ik sprak niemand. Ik was de enige van de klas van 1963. De reünie werd een kras op mijn herinnering.
Met veel meer plezier denk ik terug aan de bijeenkomsten die de klas Cultureel Werk van 1968 van mijn Sociale Akademie weer bijeenbracht. Plezierige en gezellige bijeenkomsten waar het sociogram van destijds nog steeds opgeld deed. We waren ouder,maar nauwelijks veranderd. Ik hoop nog steeds dat er volgend jaar het tiende lustrum van ons afstuderen ons nog een keer bij elkaar brengt. Dat zal dan, gezien de leeftijd, wel de laatste keer worden, maar het zou mooi zijn als het er nog een keer van zou komen.
Vandaag gaf ik gehoor aan de uitnodiging voor een afscheidsreceptie. De chauffeur van de burgemeester ging met pensioen.Hij was in en om het stadhuis en gekend en geliefd persoon, een goede collega waar ik uit hoofde van mijn werk voor de burgemeester geregeld mee van doen had. Ik wilde hem per se de hand drukken en wensen dat hij nog veel zou kunnen genieten. De vier burgemeesters die hij had gereden waren alle vier aanwezig en verder heel veel collega’s van destijds. Ik sprak nog kort met een paar van mijn oude bazen en meer nog mijn oud-collega’s. En ik voelde weer hoe thuis ik mij had gevoeld in de vijfentwintig jaar dat ik daar mijn dagen sleet, ontvangsten organiseerde, de pers te woord stond en teksten schreef. Een receptie die een van de leukste reünies werd ooit meegemaakt. Even kwam het verleden weer heel erg tot leven. Een mooi leven, een mooi voorbij ambtenarenbestaan.