Alweer

Eigenlijk had ik gehoopt er voorgoed vanaf te zijn. Wat mij betreft kan 5 december de zelfde status krijgen als, om maar iets te noemen, 24 april of 12 september. Data die voor sommige mensen natuurlijk een bijzondere betekenis hebben omdat het mogelijk hun trouwdag is of de dag dat hun vader stierf, maar waar verder geen lokale, nationale, laats staan internationale verplichtingen aan verbonden zijn. Dat die niet extra gevierd hoeven te worden, tenminste niet meer dan dat elke dag die je toevalt gevierd moet worden.
Maar toch is het, hoe zeer ik het ook zou willen,  kennelijk niet mogelijk om Sinterklaas stilletjes mijn huisje voorbij te laten rijden. Voor mij zou de eetafspraak met vriendinnen op 5 december genoeg cachet aan deze dag geven. Desnoods met bij de koffie na de maaltijd een stukje gevulde speculaas, eventueel een letter van banket en vooruit dan maar ook nog even samen gezongen dat de stoomboot er aan komt. Dat alles ware mij Sinterklaas genoeg. En de Pieten mogen wat mij betreft alle kleuren van de regenboog hebben of zwart of wit zijn. In het voorbij gaan zal ik naar ze zwaaien, als ze maar niet aankloppen of strooien in welke hoek dan ook (koekoek).
Maar nee hoor, ik vind Gade in deze niet aan mijn zijde En zo krijg ik keurig op een gebruikte enveloppe geschreven het rijtje van dingen die mij te doen staan om de 5e december toch weer die oud-hollandsche allure te geven die het al eeuwenlang heeft. Braaf werk ik het rijtje van Gade af, een rijtje waarin nauwelijks sprake is van eerlijk zullen wij alles delen. Ik doe de gevraagde aankoopjes, treed op als ghostwriter voor de Goedheiligman.
Nee, voor mij hoeft dat allemaal niet meer zo. Maar wat mij nog het meest ergert is, dat ik morgen als de avond voorbij is en ik toch weer meegezongen heb met het afscheidslied dag Sinterklaasje, ik zal moeten toegeven dat het toch een heerlijk avondje was, avondje van Sinterklaas.