Nagenieten

Het was een mooie avond. Het 19e en voor mij laatste Nimweegs Dictee. Nee, ik ga geen verslag van de avond geven, maar het was een van de betere uitvoeringen. Dat kwam door de geweldige entourage, een bomvolle raadszaal, een programma dat gesmeerd liep en voor mij de opluchting dat het een afscheid was zoals je je alleen maar kunt wensen. Soms, bij al die loftuitingen die mij ten deel vielen, had ik het gevoel aanwezig te zijn op mijn eigen begrafenis. Maar ik hoop die nog even uit te stellen. Natuurlijk mankeer ik van alles, grote en kleine pijntjes, maar ik ben mijn kwalen niet. Ik heb ze, probeer er mee te dealen. Het is zoals het is.
Of ik het erg vind er mee op te houden, werd mij gisteravond van verschillende kanten gevraagd. Dat kon ik met een volmondig nee beantwoorden. En zeker na zo’n euforische avond als het was kreeg ik nog meer het gevoel dat het een juiste beslissing was. Negentien keer was het mooi geweest en nu was het voor mij goed om te stoppen. Of ik het zal missen? Ik kan putten uit de herinnering en zien dat het goed was, maar ook dat het wat mij betreft voorbij is. Ik geniet nog na van de mooie liedjes die gezongen werden, de gulle lach van de deelnemers en van de staande ovatie die mij ten deel viel. Dat overkomt me niet elke dag. Dat is genieten. Het was ook een eerbetoon aan de mede-presentatoren Ronald en Angela en aan de gouden formule die zich in de loop van 19 jaar heeft uitgekristalliseerd.  Hulde die ook toekomt aan mijn Lionsvrienden die in de dictee-commissie achter de schermen en  minder opvallend omdat zij geen microfoon in de hand hadden, vorm hebben gegeven aan dit evenement. Dank ook aan Roeland van Hout die ook al vele jaren zijn vaste bijdrage leverde en het een en ander in wetenschappelijk kader zette.
’t Is mooi gewis en het is, wat mij betreft, voorbij. Er is geen zwart gat, integendeel. Er is nog zoveel te denken, er is nog zoveel te lezen, er is nog zoveel te schrijven, er is nog zoveel te leven.