Gewoon

Vandaag niets bijzonders gebeurd. Een daarmee zou het blog van vandaag geschreven kunnen zijn. Of je moet het bijzondere van het gewone willen zien. De dag begon zoals gewoonlijk onder de douche. De dag er voor had ik wat ontstoppingsspul in de afvoer gegoten in de hoop dat die wat beter door zou lopen. Het had de hele nacht tijd gehad om in te werken, maar het tegendeel leek het geval te zijn. Het douchewater leek liever bij mij te willen blijven en niet door het putje naar het riool te willen gaan. Misschien was het water gewoon bang voor het onbekende. Het zou mij ook niets lijken om door smalle donkere buizen een reis met een onbekende bestemming aan te gaan. Ik gaf het water een duwtje in de rug met zo’n rubber ontstopper ding, waarvan ik niet weet of het echt een naam heeft. Het hielp wel, het water zocht zijn eigen weg, de goede richting uit. Een overstroming afgewend.
Met de auto zwembadwaarts gegaan. Ik kon het mijn driewieler niet aandoen door dit miezerige weer mij te rijden. Nat worden vind ik niet erg, anders ging ik niet naar het zwembad, maar regennat is niet zo mijn stiel. Bovendien moest ik na de koffie in het zwembad (goed voor de sociale contacten en bij de prijs inbegrepen) nog wat boodschappen doen. Staatsloten gekocht, 5 5-jes. En ook nog voor de familie het traditionele decembercadeautje. Toen naar de apotheek mijn medicijnen ophalen, de auto bij de benzinepomp op de hoek volgetankt zodat het beeldschermpje mij niet meer hoefde te melden ‘brandstof niveau laag’. Bij de supermarkt boodschappen voor het avondeten gehaald en de middag in gepaste ledigheid doorgebracht. Wat gelezen, wat op de computer rond gekeken, puzzels opgelost.
Inderdaad, niets bijzonders gebeurd vandaag, maar tussen de bedrijven door nog veel gedacht aan de documentaire die ik gisteravond op tv zag over heel jonge kankerpatiëntjes. Aangrijpend. De kleine Owen heeft het niet gehaald. Ik ben er nog steeds een beetje verdrietig van.