Nimweegs

Ik mag mij hoogleraar, mooier nog professor noemen. Vanochtend gaf ik een college over het Nimweegs aan de Universiteit van Zwanenveld. De ‘universiteit’ is een initiatief van de Bibliotheek Dukenburg. Dat plaatst mijn hoogleraarschap direct in een heel ander licht. Wel is het zo dat ik mij bij dit college over het Nimweegs laat vergezellen door een echte professor. Nu meer dan 10 jaar geleden werkte ik met hem aan een woordenboek van het Nimweegs. Jaarlijks ontmoeten wij elkaar bij het Nimweegs Dictee en hij was mijn deskundige op de achtergrond bij de vertaling van twee Nijntjes-boekjes in het Nimweegs.
De Universiteit van Zwanenveld is een kleinschalig initiatief gemeten naar het aantal studenten. In het collegezaaltje in een hoek van de bibliotheek is het aantal ‘studenten’ op de vingers van twee handen ruim te tellen. Er zijn er bij die mij in de kennis van het Nimweegs ver overtreffen. Gelukkig is er de echte professor die aan mijn betoog over dit stadsdialect een wetenschappelijk tintje kan geven. Via de tegenwoordige toverlantaarn projecteert hij verhelderende kaartjes op het witte doek die de herkomst van het Nimweegs aangeven en de vage taalgrenzen. En dan is er ook die ‘leerling’ die alles beter dan de professor lijkt te weten en persisteert in haar uitleg van de herkomst van sommige zo voor het Nimweegs kenmerkende eigenschappen. Die wil vast cum laude afstuderen, maar valt bij het stukje Nimweegs dictee dat ook in het programma zit genadeloos door de mand.
Het is een genoeglijke ochtend met tal van onverwachte herkenningen gelardeerd met veel ‘o ja’ en ‘hè’. En ook al wordt er steeds minder Nimweegs gehoord, het blijft leuk om er over te praten, het liefst nog in het Nimweegs, dat sociolect dat door velen als ordinair of in het beste geval als een spraakgebrek wordt gekwalificeerd.
De klok maakt een eind aan de geanimeerde bijeenkomst. Alle deelnemers hebben hun propedeuse gehaald. Ik krijg een koffiemok, die oproept tot lezen.
Allebei leuk. De mok en lezen.