Het is lang geleden dat ik zo moe was. Een moeheid die als een veel te zware loden jas om mijn schouders hing en niets meer dan slapen, slapen, slapen mogelijk maakte. Jee, wat was ik moe.
Ik had afgelopen vrijdag een voor mij drukke dag. Zo druk dat mijn half uurtje aqua-gym er bij inschoot. Ik meldde mij om half elf bij het ROC en liep in de immense hal de bestuursvoorzitter tegen het lijf. Ze vraagt wat ik in het ROC kom doen. “Een paar gastlessen geven over de oudere mens”, antwoord ik. Prima zaak volgens haar. Ik word opgehaald door twee studenten, of zijn dat op het ROC leerlingen? We beginnen aan onze zwerftocht door het gebouw. Een onmogelijk gebouw. Om de een of andere hem moverende reden heeft de architect de lift in een uithoek gesitueerd. Je moet van de ingang op de begane grond het hele eind naar de uiterste hoek van de leerfabriek lopen, dan met de lift naar de hoogste verdieping en dan weer te voet terug naar het leslokaal dat voor die dag mijn habitat is en dat ter hoogte van de ingang ligt. Heen en weer een beduidende afstand.
Met het gebouw heb ik weinig,maar des te meer met de twee groepen leerlingen met wie ik die dag in gesprek ga over de ouder wordende mens. Ze stellen tot nadenken stemmende vragen waarin vaak hun eigen twijfels en angsten doorklinken. Soms zelf leiden tot iets wat op een gesprek lijkt.Ik geniet. Ook van de spanning als zij de punten van een toets terug krijgen en bij de nabespreking van de toets toch hun gelijk proberen te halen. De docent geeft geen krimp maar staat open voor een nader gesprek: “Maak maar een afspraak.”
Het waren deze week vier inspirerende bijeenkomsten met 100 jonge mensen.Thuis op de bank, na het eten, voel ik hoe moe ik ben. Inspirerend, maar ook vermoeiend. Ik merk aan den lijve dat ik geen twintig meer ben. Met geen mogelijkheid kan ik mijn ogen openhouden. Ik dommel niet weg, maar val in een diepe, diepe slaap. De wereld draait door, maar ontgaat mij volkomen. “Ga toch naar bed”, is het advies van Gade. Ik volg het op. Het is acht uur. Twaalf en half uur later word ik weer wakker.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links