Pin

Maandelijks doneren wij wat behapbare bedragjes aan een aantal goede doelen. Ooit hebben Gade of ik een handtekening gezet onder een automatische overschrijving en komt er wat geld van ons ten goede aan een stelletje instellingen die er hopelijk zonder al te veel strijkstok iets moois voor de mensheid mee doen. Van tijd tot tijd wordt er aangebeld en staat er een jongeman voor de deur met een gelikt verhaal en het verzoek om ondersteuner van weer een ander algemeen nut beogende instelling te worden.We gaan daar zelden nog op in, ook al vertellen ze dat je je bijdrage elk moment weer op kunt zeggen. Want dat komt er meestal niet van. De colporteur kijkt ons dan aan met een verwijtende  blik, net of al het onheil van de wereld verergerd wordt door het uitblijven van onze ondersteuning. Voorlopig laten we het bij het Rode Kruis, Amnesty International en nog wat van dit soort instellingen.
Collectanten, niet te verwarren met colporteurs, mogen doorgaans op mijn sympathie rekenen.Ik bewonder hoe zij door weer en wind trekken, huis aan huis aan bellen en vragen om een geldelijke bijdrage. Meestal heb ik dan wel wat 1- of 2-eurostukken bij de hand, die ik dan -oh wat geeft dat een goed gevoel-  in de collectebus laat glijden. Meestal komen ze rond etenstijd aanbellen. Zij zijn zo geïnstrueerd dat ze dan de meeste kans hebben dat er iemand thuis is.
Ook bij de uitgang van de Albert Heijn is er van tijd tot tijd een collectant met een bus te vinden. Zij vangen meestal het 50 centmuntje uit de boodschappenkar. Vandaag staat er een naar ik aanneem  vrolijke jongeman met een collectebus en een feesthoedje op. Hij vraagt of ik een bijdrage heb voor iets voor kinderen. Wat ontgaat mij. Ik luister maar half want ik heb geen los geld bij me en in mijn karretje zo’n waardeloze AHpenning voor het slot van je boodschappenkarretje. Dat vertel ik hem. “Maar u kunt bij mij pinnen meneer, contactloos zelfs.” Als uit het niets tovert hij een minuscuul pinapparaat te voorschijn. Ik sta verbluft. Vooruit dan maar, denk ik. “Welk bedrag mag ik voor u intoetsen?” Ik noem een bedrag. Thuis zie ik op de website van mijn bank dat ik gedoneerd heb aan de Stichting Kinderen van de Voedselbank te Dodewaard. Nooit van gehoord. Maar het ziet er, net als de jongen met het pinapparaat betrouwbaar uit.