Gitaar

Toen ik weer thuis was heb ik naar Feyenoord-Ajax gekeken. Zonde van de tijd. In die anderhalf uur had ik ook heel wat nuttige dingen kunnen doen. Maar ik kon mij niet van het scherm los maken want de kat had zich een warm plekje op mijn schoot veroverd en zo’n beestje jaag je op een druilerige zondagmiddag toch niet weg. Zeker niet als het zich tot een klein zwart bolletje heeft opgerold, diep slaapt en misschien wel droomt van muisjes en vogeltjes onder klauwbereik. Ik heb mijn ogen af en toe ook gesloten of beter gezegd mijn ogen sloten zich zelf. Ik heb geen moeite gedaan ze open te houden. Daar was de wedstrijd niet naar.
Had ik niet voor de televisie gezeten dan had ik dus iets anders kunnen doen. Een stukje lezen. Op bezoek gaan. Maar dat hadden we al gedaan. De ochtendkoffie dronken we bij vrienden in het stadje U. Daar hadden we afgesproken. Mijn vriend daar heeft zelf een gitaar gebouwd, een proces dat we het afgelopen jaar intensief konden volgen en zagen we stukken hout steeds meer op een gitaar gaan lijken.
Een neef van Gade uit de stad E speelt ook gitaar en was mogelijk ook geïnteresseerd in het zelf bouwen van zo’n instrument. Gade had een afspraak à trois gearrangeerd. Drie echtparen op een zondagochtend met koffie en gebak. De vriend en de neef raakten in een geanimeerd gesprek over de zelfbouw van een gitaar en zaten samen enthousiast te kirren over bandje zus en zo en lieten daarbij namen vallen die mij niets zeiden. Bij mij houdt het op bij de Beatles en de Rolling Stones. Neef was onlangs nog bij een concert van de laatsten geweest en zwijmelde nog weg bij de herinnering daaraan.
De neef en de vriend maakten afspraken elkaar rond de gitarenbouw nog eens te ontmoeten.
Oh, had ik toch ook zo’n hobby. In plaats van een saaie wedstrijd (1-4 is geen synoniem voor kwaliteit) had ik kunnen werken aan het schuren van de klankkast. Maar ja, dan had de kat niet zo lekker op mijn schoot kunnen liggen. Zij is blij dat ik geen gitaren bouw.