Buik

Ik heb een buik. Ik heb een dikke buik. Ik heb een heel dikke buik. Soms is die een beetje minder dik, soms weer een beetje dikker. Dat is al jaren zo. Ik woog 4 pond toen ik geboren werd, waarschijnlijk met een buik van niks. Ik was zelf al bijna helemaal niks. Er is nog een foto waar ik tamelijk sprietig op sta, acht jaar oud tot mijn knieën in het water van het Wylermeer. Een zwembroekfoto van 6 jaar later toont al een veel forser beeld. Ik mocht er zijn.
Ik heb weinig last van mijn dikke buik. Komt natuurlijk ook omdat ik niet weet, hooguit kan bevroeden, hoe het leven zonder dikke buik is. Ik heb een buik, dus ik ben. Natuurlijk ben ik op een leeftijd gekomen dat mijn buik me af en toe wat in de weg zit. Veters lijken verder weg te zitten dan vroeger en de tijd dat ik met gestrekte benen voorovergebogen  met mijn vingertoppen de vloer voor mij kon aanraken is niet meer dan een vage herinnering. Maar doorgaans ben ik wel op mijn buik gesteld. Ik beschouw hem maar als een onvervreemdbaar onderdeel van mijn existentie.
Nog niet zo lang geleden schreef ik dat ik weinig heb met nieuwe kleren. Maar Gade sleepte mij vandaag toch weer mee naar twee kledingzaken om te zien of zij mij niet kon winnen voor een nieuwe jack. En dat is niet gelukt omdat de pasvorm die de kledingindustrie meent te moeten hanteren maar moeilijk aansluit op mijn lichaamsbouw. Een jas die goed zit om de schouders gaat met geen mogelijkheid dicht, mijn buik laat zich niet in het daarvoor gewenste model persen en trek ik een jas aan die wel om mijn buik past dan hangen de schouders ongeveer bij mijn ellebogen en zijn de mouwen zo lang dat ik moet oppassen er niet over te struikelen. Nee, ik verwijt mijn buik niks, die kan er ook niets aan doen dat de hedendaagse mode nauwelijks rekening met hem houdt. Voorlopig draag ik mijn zomerjack wat langer door. Daarin voelt mijn buik zich geborgen en echt winter is het nog lang niet.