Vakantie

Het is herfstvakantie. Niet dat ik daar veel van merk. Ik ben in een levensfase beland dat alles wel op vakantie lijkt. Ik heb de tijd meestal aan mij zelf, Gade is wel vrij. Haar laatste herfstvakantie,want de volgende zal zijn als zij is opgehouden met werken. Hebben we steeds samen vakantie!
Deze vakantiedag schiet mijn blog er bijna bij in. Met een aantal kleinigheden bezig geweest op zo’n manie dat ik bij het avondeten tegen Gade zeg dat ik zowaar vergeten ben een stukje te schrijven. Maar de dag is nog niet voorbij, dus nog voor het dessert mij aan het zo onontbeerlijke schrijven gezet.
Deze vakantieweek hangt van de programmawijzigingen aan elkaar. Van het oorspronkelijke plan van Gade om met een vriendin te gaan wandelen is nog niets gekomen, komt ook niets van en het plan dat we hadden om een museum in Wassenaar te bezoeken is op  de lange baan geschoven. Dat komt door de twee rouwbrieven die we ontvingen. Twee brieven waar we van harte gehoor aangeven en zo gaan we deze week naar twee uitvaarten. Dat is toch heel iets anders dan een wandeling of een museumbezoek.
Vandaag nemen we het ervan. De ochtend is door een lange nacht kort. Het is terrasjesweer. Gade stelt voor te gaan lunchen op het terras van het koffiecafeetje schuin tegenover. Op het terras zit iemand met wie Gade in een meditatiegroepje zit. Wij schuiven aan. Gade wil me voorstellen, maar dat is niet nodig. Ik ken haar. Zij was ooit de partner van een jaargenoot van mij, nu bijna 50 jaar geleden. Nee, er worden geen herinneringen opgehaald. We hebben het over ouder worden en oud zijn en de zegeningen daarvan. We beleven de genoegens van een plezierig gesprek, een smakelijke tosti en zonnig terras. Wat kan het leven toch aangenaam zijn in zijn simpele verschijningsvormen.
Ik babbel ook nog even met mijn nicht die met de weduwe van mijn broer binnen zitten te eten. Ook genoeglijk, al missen zij de warme koestering van de oktober zon.
De dag vliegt voorbij. Zo snel met dolce far niente dat het blog er bijna bij inschiet.