Tatoeage

Het is vandaag precies 24 jaar geleden dat ik mijn tatoeage liet zetten. Ik kan dat makkelijk onthouden om dat het een dag was voor het huwelijk van vrienden, waar ik getuige bij mocht zijn. Zo’n dag blijft je bij, vooral ook omdat ik hem op onze verjaardagskalender heb gezet. Daar staan bij morgen, de 21e,  hun namen en een symbooltje dat nog het meest lijk op ∞. Twee ringen die in elkaar grijpen.
Er bestaat geen enkel verband tussen het zetten van mijn tatoeage en het huwelijk van mijn vrienden anders dan er maar een dag tussen zat. Nee, mijn tatoeage was de vervulling van een oude jongenswens. Vraag mij niet waarom,maar ik wilde wel een tatoeage. Een bescheiden tekening op mijn huid. Met fijne lijnen tekende de tatoeëerder op mijn rechter bovenarm een klein roosje en vulde dat later met zwarte en witte inkt in. De voorbije 24 jaar hebben de tatoeage niet helemaal ongeschonden gelaten. Maar sowieso zijn de laatste 24 jaar niet helemaal ongezien aan mij voorbij getrokken, kwaaltjes kwamen en een fiks aantal voelden zich zo op hun plaats bij mij dat ze bleven. Mijn haren werden grijs, de haarlijn week, een brug nam de functie van een aantal kiezen over en de huid verloor iets van zijn natuurlijk gladheid.  Is het dan raar dat de lijntjes iets van hun scherpte verloren.
Vierentwintig jaar heb ik nu mijn tatoeage. Het was 1993, de vorige eeuw. Ik liet hem zetten toen het nog lang geen mode was je te laten tatoeëren. Ik was toen nog een uitzondering. Profvoetballers zagen er toen nog uit als sportslui en niet als keurig binnen de lijntjes ingekleurde kleurboeken.  Tijdens mijn wekelijkse zwemuurtje zie ik dat ik lang niet meer de enige met een tatoeage ben. Wel met de kleinste, maar ondanks dat minieme formaat  raak ik gemakkelijk in gesprek met rijker getatoeëerden. Het is toch of je tot een onuitgesproken verbond behoort als je een tatoeage, hoe groot of klein ook, draagt. Ik heb geen dag in die 24 jaar spijt van gehad van mijn roosje.