Prinsjesdag

De koning heeft gesproken. Niet dat hij veel te zeggen had. Nu heeft hij in ons staatsbestel sowieso al weinig te zeggen, maar nu was het wel heel erg povertjes wat hij te melden had, of liever gezegd wat hij mocht voorlezen. Waarschijnlijk was dit een van de meest overbodige troonredes ooit. Het oude kabinet zat wat ongemakkelijk op de stoeltjes in de Ridderzaal te schuiven, zich welbewust van het feit dat ze eigenlijk niks meer te zeggen hadden en de plannen van de nieuwe regering waren nog niet rijp genoeg om ook maar een beetje schaduw vooruit te werpen. En zo bleef het bij brave woorden vol mededogen voor de zo getroffen overzeese koninkrijksdelen, de hoop op liefdevolle verzorging van de door ziekte en ouderdom gekwelde medemens, een douceurtje van gemiddeld € 1,- voor de leerkrachten in het primair onderwijs en onze bereidheid bij te blijven dragen aan vredesmissies her en der in de wereld. En het terrorisme bestrijden we door ons kranig vereend te blijven voelen.Dat was het wel zo ongeveer wat de majesteit in zo’n 1.600 woorden te melden had. Het was dan ook niet verwonderlijk dat na zo’n kleurloos betoog ook het “Leve de Koning” van de voorzitster van de verenigde vergadering er wat flets uitkwam. Een tv-verslaggeefster waagde het zelf een verband te leggen tussen de gedempte kleuren van de robes van de koningin en prinses Laurentien en de weinig sprankelende troonrede dit jaar.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik eigenlijk helemaal niet voor de troonrede naar de uitzending van Prinsjesdag kijk. Daar krijg ik nog samenvattingen en exegetische nabeschouwingen genoeg van te horen en te lezen. Nee , ik verlustigde mij weer in het protocollaire en militaire vertoon rondom Prinsjesdag. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Het buigen voor het vaandel, het petje-op-petje-af spelletje van de lakeien, medelijden met die ene hofdienaar die zijn arm mag uitsteken ter ondersteuning van het majesteitelijke paar bij het verlaten van de glazen koets en volledig genegeerd wordt. Nee, dat zou ik niet willen missen, net zo min als het tv-commentaar dat elk jaar het zelfde is en dat daarmee vergeleken de troonrede van dit jaar  tot een litterair hoogstandje maakt. Het is allebei geneuzel, maar een er van is wel majesteitelijk. Hoera, hoera, hoera.
En er was natuurlijk een grote bof: het oranje zonnetje scheen.
De koning heeft gesproken, het parlementaire jaar is begonnen. Nu nog een nieuw kabinet.