Blauwe Schuit

In mijn tweede keuken (we wonen in een boven- en benedenhuis en hebben dientengevolge twee keukens) is een dubbelhaakje voor een handdoek en een theedoek. De theedoek hangt altijd over de verwarming en de handdoek slingert rond. Op het dubbelhaakje hangen tientallen carnavalsonderscheidingen. Rammelend blik en glanzend email. In mijn arbeidzaam verleden was ik voor de gemeente ceremoniemeester bij tal van carnavalsactiviteiten zoals sleuteloverdrachten, prinsenontvangsten en boerenbruiloften. En bij die gelegenheden wordt er doorgaans ruim gestrooid met onderscheidingen. En zo heb ik wel 10 jaaronderscheidingen van de Nijmeegse carnavalsvereniging de Blauwe Schuit. Van 1993 tot 2005. Van loos blik tot groot geëmailleerd. Eigenlijk had ik ze gistermiddag alle tien om moeten doen, ware het niet dat het Knotsenburgse carnavalsprotocol leert dat je jaaronderscheidingen alleen maar draagt in het jaar dat ze uitgereikt zijn.
In het kader van een Gebroeders-van-Limburgbijeenkomst hield Herman Pleij een gloedvol betoog over de middeleeuwse blauwe schuit. Als ik het allemaal goed begrepen heb, -Pleij is een begenadigd spreker, die soms zo veel uitweidt dat in een te  warme zaal op een zondagmiddag de portee van zijn betoog bij mij soms teloor ging-, werd  die blauwe schuit bezet door lieden die vaak op scabreuze wijze door grove omkering de maatschappij aan de kaak stelden. De blauwe schuit zelf was een karrenschip, een schip op wielen dat door de stad trok op Vastenavond, maar dat ook de stad weer verliet, zodat de gevestigde orde weer zijn beloop kreeg. De organisatie van het Gebroeders-van-Limburgfestival streeft er naar om zo’n blauwe schuit weer door de straten te laten trekken en te laten bemannen. Er lijken voorbeelden te over om de middeleeuwse blauwe schuit te bevolken met hedendaagse taferelen. Kerk en politiek geven voorbeelden te over om eens danig aan de kaak te worden gesteld, waarbij het wrang is te kunnen constateren dat omkering van de huidige werkelijkheid wel eens zou kunnen leiden tot een heel brave verbeelding, omdat wat in kerk en politiek gebeurt te schandalig voor woorden is, laat staan voor verbeelding. Ik poets mijn blauwe-schuitmedailles maar weer eens op. Wie weet hoe nodig ik ze nog heb.