Jubileum

Een paar dagen geleden krijg ik van een van mijn trouwe lezeressen een reactie op een van mijn blogs. Een reactie die helemaal niets met dat blog als zodanig te maken heeft. Het blog gaat over mijn gedoe met de vaatwasmachine. Het is niet een van de blogs waar ik trots op ben. Soms, en dat hoor ik ook van anderen, is een blog een juweeltje. Een combinatie van spitsvondigheid, mooie woorden op de juiste plaats en gevatte opmerkingen. Daar hoort dat blog zeker niet bij. Nee, de opmerking gaat heel ergens anders over: “Heb je in de gaten dat je vandaag op de kop af 7 jaar aan het bloggen bent?Gefeliciteerd met deze verjaardag.”
Zeven jaar geleden, op 21 augustus 2010 schreef ik mijn eerste blog en nu zijn we zo’n 2505 stukjes verder. Als we uitgaan van een gemiddelde van 350 woorden dan zijn we in die 7 jaar zo’n 876.570 woorden verder gekomen. Ik kreeg de site cadeau van mijn zoon onder de voorwaarde dat ik een blog zou gaan schrijven. Ik heb de indruk dat ik meer dan aan die opdracht voldaan heb.
In die 7 jaar kreeg ik 1.562 reacties op wat ik geschreven heb. Dat afgezien van de 271.961 spam-reacties die het systeem voor mij blokkeerde.
Dat is mijn kant van het verhaal.Het schrijven geeft zo goed als elke dag wat zin aan mijn bestaan. Ik vind het steeds weer een uitdaging om elke dag wat te mijmeren over wat ik mee maakte, wat ik bedacht, soms wat ik vond of gewoon maar over een mooi woord. Nadeel, maar dat is zeer betrekkelijk, is dat het dagelijkse blog de dichtader verstopt lijkt te hebben. De afgelopen jaar is er maar een handjevol niet helemaal de moeite waard zijnde versjes op papier gekomen en daar ook gebleven.
De andere kant van het verhaal zijn de lezers, een kleine hechte schare, zo’n 200 bezoekers per week. Natuurlijk vind ik het fijn gelezen te worden. Ik schrijf voor mij zelf maar ben blij dat ik ook weet gelezen te worden. Een schrijver, ook al is het maar van een klein blog, wordt pas schrijver als hij gelezen wordt. En dat nu dus al 7 jaar en een paar dagen lang.