Op zoek-2

Een paar dagen geleden schreef ik een stukje over lijnen die elkaar kruisten, even parallel lopen en dan toch weer wijken en vervagen. Maar dan is er Internet, een bijna vergeten naam wordt ingetikt en een herinnering wordt weer levendig. Je stuurt een vriendschapsverzoek en dat verzoek wordt ingewilligd. Geen nieuwe vriend erbij, maar een oude weer ingelijfd.
Op mijn stukje van kort geleden krijg ik een reactie met naam en toenaam, maar ook met de mededeling dat zij niet op FaceBook zit en het advies niet te veel achterom te kijken. Ze zegt ook een van die vage sporen is van meer dan 50 jaar geleden. Jammer dat ik geen FB-vriend kan worden en ik ben het ook niet helemaal eens met haar advies. Achterom kijkend is er nog zo veel moois te herbeleven, beelden in sepia glijden weer voorbij. Ik zie mij 54 jaar geleden weer van E naar het peeldorpje N fietsen, een paar dagen op bezoek bij haar. Ik neem tenminste aan dat zij degene is die reageerde, ik ken niemand anders met die naam uit die tijd. En ik herinner mij de boerderij en het grote gezin waar zij uit kwam. Hoe ik wel kon blijven logeren, in het bed samen met een van haar broertjes. Een Brabants gezin waar voor het slapen gaan de rozenkrans nog gebeden werd en waar verwacht werd dat ik overdag op het land mee hielp schoffelen.
Ik was in die tijd vast erg verliefd op haar, maar kan mij ook niet losmaken van het gevoel dat het niet wederkerig was. Echt verkering is het nooit geworden, het leek er zelfs niet op en dat heeft mij toen vast zeer verdroten.
Maar nu, na meer dan een mensenleven dit teken van leven.  Ik stuur een mailtje. Afwachten. In een oud album vind ik twee foto’s van haar met de juiste naam erbij geschreven, ook het jaartal klopt, 1964.
Hoe ik haar kende? Van de Pax-Christivoettochten, waar ik toen een aantal jaren in meeliep. Het was mijn eerste jaar in E. Gelukkige tijd, zoals er nog heel veel gelukkige tijden zouden volgen.