Onenigheid

Zou de wereld zonder onenigheid kunnen? Het lijkt wel of sinds Adam en Eva het aardsparadijs verlieten, hommeles is. In dat paradijs moet het, naar het verhaal gaat, ontzettend enig geweest zijn. Daar sliep de wolf nog naast het lam en waren er nog veel meer enige combinaties die elkaar aanvulden en heel maakten. Maar toen er eenmaal van de appel gegeten was, is het goed mis gegaan. An apple a day keeps the doctor away, maar het snoepen van die ene appel is de mensheid toch niet zo goed bevallen. Sinds het begin der tijden is er onenigheid. Kaïn die Abel uit pure jaloezie doodsloeg was nog maar het begin.  Onenigheid werd een wezenskenmerk van de mensheid. Misschien wel omdat hij van den beginne op zoek was naar zijn betere zelf, naar heelheid, naar enigheid.
Waarom kan het niet altijd vierdaagse zijn waar zonder herrie tienduizenden zonder te ruziën met elkaar op pad gaan? Waarom kan het niet altijd finale EK voetbal voor vrouwen zijn waar supportersgroepen in grote enigheid, een lange stoet, naar de stadions trokken en het duidelijk werd dat voetbal niet altijd oorlog hoeft te zijn.
Utopia bestaat niet echt, dat weet ik ook wel. Maar toch mag ik graag Oscar Wilde citeren die ooit zei dat een wereldkaart waar Utopia niet opstaat het bestuderen niet waard is. Och, ik blijf een dromer. Ik heb niet voor niets van pater Martinianus geleerd over Theillard de Chardin. En ook al is dat meer dan 50 jaar geleden, nog hoor ik zijn stem als hij vertelt over liefde die bestaat als je de ander de ruimte geeft zich zelf te zijn. En dat de liefde alle mensen zal binden. Ik glimlach in mij zelf bij deze herinnering. De wereld lachte ons toen toe en wij, wij lachten terug. Ik neurie “Alle Menschen werden Brüder…”
En morgen zal ik in de krant weer lezen van een auto die ergens op een mensenmenigte inrijdt. Een droom spat uiteen.