Intocht

Ik kijk naar een stukje van de intocht van de 101ste Vierdaagse op tv. Zie hoe Fons de Poel Maria Hopman interviewt over de oudere mens en de Vierdaagse en zie hoe een 85-jarige voor de 70ste keer de Vierdaagse meeloopt. Dat alles speelt zich in wekelijkheid een paar honderd meter van mijn huis af, maar het had net zo goed aan het andere eind van de wereld kunnen zijn. Het feestgedruis komt alleen maar door de tv tot mij. De werkelijkheid die zich vlakbij voltrekt i,s onhoorbaar. Men zegt weleens dat de tv de wereld bij je thuisbrengt, afstanden overbrugt.Maar nu is het de tv dat wat zo dichtbij is op een geduchte afstand zet. Maar misschien komt dat vooral doordat dit de eerste keer in lange tijd is dat de Vierdaagse zo goed als ongezien aan  mij voorbij gegaan is. Jarenlang zat ik midden in Vierdaagseweb. Deze week in juli was de voorbije jaren voor mij Vierdaagse. Zonder ook maar een meter te lopen was ik Vierdaagse, dacht ik Vierdaagse, ademde ik Vierdaagse. En dit jaar dus helemaal niets. Ben zelfs niet even koffie wezen drinken bij dat wat dus zo’n tijd mijn collega’s waren. Kreeg nog wat berichtjes waar ik zo maar ineens gebleven was en dat mensen me miste. Ik liet ze mooi voor wat het is. Goedbedoelde en ook als zodanig ervaren vriendelijkheden. Maar voorbij is voorbij. En hoe dichtbij ook het is en blijft voorbij. Kijk ik met pijn in het hart terug? Integendeel, het is een reeks mooie herinneringen van plezierig werken gelardeerd met veel genoegen. Maar ook met dat opluchtende gevoel van niet meer hoeven. Geen gehaast meer, geen deadline die niet overschreden mag worden.
Ik ben net begonnen in een boekje over de filosofie van het ouder worden. Ik kom daar vast nog wel eens op terug. Daarin lees ik dat de schrijver zich niet ouder voelt. Niet de overtreffende trap, maar gewoon oud. Dat is een goed gevoel, dat ik met hem deel.
Ik ga nog even naar de intocht op tv kijken. Dat toch wel.