Uitgelopen

Langzaam verkleurt de stad. Het fiere zwart-rood van de stadsvlag maakt plaats voor het vierdaagse oranje groen. De wereld gaat wandelen in Nijmegen, de wereld gaat feestvieren in Nijmegen. Straten zijn afgezet en vol met terrastafeltjes en – stoelen gezet. Hele pleinen zijn overhuifd en worden feestzalen met wit plastic plafonds. Straatnamen worden voor een week vervierdaagst en op sommige plekken is er geen doorkomen meer aan. De parkeerplaats is het zenuwcentrum van de wandelmarsen geworden, soms wel twee etages hoog. De afgelopen jaren, zestien om precies te zijn was ik een vaste bewoner van het perscentrum van de marsen. Ik woonde in de vierdaagse, het was die week in juni mijn habitat. Ik at en dronk er, kondigde aan, praatte intochten aan elkaar, schreef stukjes in het krantje voor de vrijwilligers van de vierdaagse, de controleurs, bureaulisten, medische staf, administratie, beantwoordde vragen van de pers en probeerde in de gesprekken de hoempamuziek te overstemmen. Ik klom in wankele commentaartorens en sprak verbindende teksten bij de vlaggenparade.En ik viel zelfs een keer uit zonder dat ik meeliep. Ik scheurde, struikelend over een stoepje, mijn achillespees. Dat was in 2013, het zelfde jaar waarin ik meewerkte aan Fons de Poels ‘Het gevoel van de Vierdaagse’.
Ik genoot al die keren van het midden in de Vierdaagse zitten, van binnenuit dat wonderlijke gebeuren meemaken. De 100ste editie vorig jaar vond ik een mooie afsluiting van mijn Vierdaagsebestaan. Dit jaar voor mij geen Vierdaagse. Anderen nemen de dienst over. Ik zal het volgen op tv. Maar niet meer meemaken, geen stukjes voor de Blarenbode meer schrijven, geen persvragen meer beantwoorden. Ook de feesten zal ik aan mij voorbij laten gaan, te druk, te veel. Mijn benen willen niet meer zoals ik wil. In het Vierdaagselied wordt gezongen dat een paar flinke benen een groot bezit zijn. Als er iemand is die dat kan beamen ben ik het wel. Ik ben letterlijk en figuurlijk uitgelopen.