Medaille

Vanochtend was het de laatste bijeenkomst van het seizoen. Weer een jaar lang ging ik zo goed als elke dinsdag- en vrijdagochtend naar het Erica Terpstrasportfondsenbad voor mijn half uurtje senioren aquafit, door mij doorgaans oneerbiedig ouwe-lullen-water- gymnastiek genoemd. Zo houd ik de illusie levend dat ik ik in ieder geval nog een beetje aan beweging doe. Ach, de mens is een meester in het zich zelf bedotten en zo geloof ik dat de oefeningen die de badjuffrouw voordoet inderdaad bijdragen aan mijn conditie.
Toen ik bijna twee jaar geleden met deze exercitie begon schrok ik van de verzameling oude lijven in het warme water. Zoveel vormloosheid was nauwelijks te verdragen totdat ik mij realiseerde dat ik zelf een fikse bijdrage aan die verzameling bood. En tenslotte went alles en stort ik mij sans gene  in het bad. Nu is dat een wat overdreven weergave van de werkelijkheid. Ik klauter voorzichtig via het trapje treetje voor treetje het water in. Groet met een hoofdknikje mijn medezwemmers, waarvan ik er zo goed als geen bij naam ken, maar die mij terug groeten met het noemen van mijn naam.  Dan beginnen de oefeningen en ontdek ik toch een fikse discrepantie tussen het voorbeeld dat de badjuffrouw geeft en mijn want stuntelige interpretatie van haar soepele bewegingen. Maar ik doe mijn best en probeer de kamp in mijn kuit bij een onverhoedse beweging te elimineren.
De laatste lessen van het seizoen kun je een stempel verdienen. Vier stempels op je kaart zijn goed voor een medaille, geïnspireerd op de vierdaagse die er weer aankomt. De kaart doet mij denken aan de kaart die ik op de lagere school kreeg en afgestempeld werd na een doordeweekse Misbezoek tijdens de Vasten. Ik weet niet meer wat de beloning toen was. Waarschijnlijk een volle aflaat. Nu is het een medaille en een wat verlepte gladiool. Ach, de mens blijft een kind. Ik in ieder geval.
Thuis hang ik mijn medaille naast die van vorig jaar.