Halfstok

Als ik te vroeg aangefietst kom bij het gebouw van de Bloedbank/Trombosedienst zie ik drie vlaggen daar halfstok wapperen in de wind. Halfstok wapperende vlaggen maken het weer alleen maar kouder. Gevoelstemperatuur. Ik vraag me af waarom die vlaggen halfstok gehesen zijn en zo een droeve boodschap vertellen. Nergens anders zie ik vlaggen halfstok. Alleen bij dit gebouw.
Ik ben hier voor mijn driemaandelijkse controle bij de Trombosedienst. Elke week meet ik zelf de INR-waarde van mijn bloed en bepaal de dosering. En nu controle. In de wachtkamer blader ik een krant door. Daar lees ik een rouwadvertentie van de Bloedbank voor een overleden collega. Auto-ongeluk. De uitvaart is vandaag.
Als ik aan de beurt ben, begin ik met de controle-mevrouw over die halfstokse vlaggen en de advertentie. Van haar hoor ik dat de collega het slachtoffer is geworden van een spookrijder die heel bewust de verkeerde weghelft op zocht om zo een einde aan zijn leven te maken. Verontwaardiging welt in mij op. Dat iemand genoeg van zijn leven heeft, het zij zo. Maar zoek dan een manier om het leven te beëindigen die de ander ongemoeid laat. Andere dan de directe nabestaanden van de zelfmoordenaar, die er vast ook een klap van krijgen.  Sleur alleen je zelf over de rand van de afgrond. Klim een hoog gebouw op, verzamel genoeg pillen, koop een stevig touw of beter nog zorg voor goede vrienden die je weer moed geven. Maar als je echt niet anders kunt, neem geen ander mee in je zelf gekozen dood en maak niet meer levens kapot dan alleen dat van jou. Dat is al erg genoeg.
Ik denk veel na over de dood. Maar er zelf een einde aan maken staat ver van me. Ik heb er de moed niet voor. Of ik ben er te laf voor. Dood op zich lijkt me wel rustig. Een boel sores voorbij.  Maar bij voorkeur wel als het mijn tijd is  en niet als slachtoffer van een lafaard die het voor zichzelf nu al genoeg vindt.