Tour

De Tour de France is weer begonnen. De komende weken zal ik vanuit een ooghoek dit weer volgen. Vaak zal ik op de bank de televisie aanzetten en deze uitgebreide reclamespot voor het Franse landschap volgen. En in heel veel gevallen zal ik in slaap vallen en pas na de eindstreep weer wakker worden,ongewis van wie de etappewinnaar is geworden.
Er waren tijden dat ik ongeveer wist wie de kanshebbers waren, wie de sprinters, wie de bergspecialisten. Ik deed mee aan de op het werk georganiseerde tour-toto en scoorde daarin van tijd tot tijd wat punten. Maar een kenner heb ik mij nooit gevoeld en ook nooit zo genoemd. Lang daarvoor, als klein manneke,leefde ik veel meer mee met de Tour. Dat was nog lang voor wij TV hadden.We moesten het doen met het commentaar van Jan Cottaar, die een en  ander zo levendig wist te brengen dat wij, geen weet hebbend van tv, deze ook niet misten. Door zijn verhalen was het of de renners zo uit de luidspreker de kamer in kwamen gereden. Onmiddellijk na de finish ‘reden’ mijn onvergetelijke vriendje Wim en ik dan onze eigen etappe. Het was in de tijd dat sigarettendoosjes nog van karton waren. Gerenommeerde inmiddels als weer lang voorbije merken: Miss Blanche, Chief Whip (op ieders lip), Bond Street, Players. Caballero niet, die had een veel te slap pakje, geen kartonnen doosje. Uit zo’n doosje knipten we dan vier kaartjes en op al de kaartjes schreven we dan een naam van een renner, ons eigen peloton.Wim woonde in een huis met lange gang, een loper in het midden en langs die loper schoten wij dan met een vingerbeweging alle kaartjes. We hadden korte en lange etappes, en moesten we over een drempel, dan was dat een bergetappe. Nauwkeurig hielden we elke dag de uitslagen in een schriftje bij totdat we net als de grote Tour na drie weken in Parijs aankwamen en onze winnaar huldigden. We hoopten op een Nederlander. Wim van Est, Jan Nolten of Wout Wagtmans. Al haast vergeten namen, net als die van de sigarettenmerken.