Overgave

Op het moment dat ik een instelling voor de gezondheidszorg betreed overkomt mij een groot gevoel van gelatenheid. Maakt niet uit wat het is. Of het nu een prikpost van de trombosedienst is, de spreekkamer van mijn huisarts of de behandelruimte van de fysiotherapeut het maakt mij niet uit. Dan overkomt mij het wat ik zou willen noemen “in- uw-handen-beveel-ik-mijn-lichaam-syndroom”.  Een soort ontspanning van laten komen wat komen moet, misschien ook wel een God-zegene-de-greep-attitude en laat maar gebeuren wat gebeuren moet. In veel gevallen sluit ik mijn ogen en probeer mijn geest vrij te maken en de therapeut, specialist of welke behandelaar dan ook zijn of haar zegenrijke werk te laten doen. Volgens mij ben ik een meester in het hospitaliseren, ik kan geweldig goed patiënt zijn zijn. Soms denk ik dat nu ik echt pensionado ben geworden maar als beroep patiënt ga zijn. Maak je niet ongerust, dat is geen voltijds baan, bij lange na niet. Het is meer een vrijwilligersbaantje voor een paar uur per week,een 0-urencontract met als enige vergoeding een mogelijk iets langer of beter leven. En dat is ook al mooi meegenomen.
Een paar weken geleden was ik op  bezoek bij de mondhygiëniste. Zij constateerde dat een van mijn voortanden een zwervend bestaan leidde. Dat kon welk kloppen want lang geleden was er een soort mini-bekisting achter mijn voortanden geplaatst, een sterk verkleinde vorm van de Hondsbossche zeewering, die bedoeld was om een en ander in het gareel te houden. Maar ook hier sloeg de tand des tijds (ja de woordspelingen liggen voor het oprapen) toe. De bekisting brokkelde langzaam af en verloor zijn functie. Een nieuwe deltadijk om voor het nodige verband te zorgen was noodzakelijk.
Ik vlij mij in de tandartsenstoel, open mijn mond en de tandarts en assistente beginnen de restauratiewerkzaamheden, geregeld informerend of het nog gaat. Ik antwoord met een gekreund geluid dat zij terecht als ‘ja’ interpreteren. Na en kwartiertje is de schade hersteld. Gepolijst en wel. Langzaam kom ik uit de stoel omhoog. Ik ben weer patiënt af. Voor een paar uur. De fysiotherapeute wacht.