Kassabon

Ooit woonde ik boven een kruidenier. Een kleine winkel voor boter, kaas en eieren, voor koekjes,’afwasmiddel en toiletpapier. Zo’n winkel die al tientallen jaren geleden definitief het loodje heeft gelegd, niet opgewassen tegen de ketens en grootgrutters. Ik werd geregeld om een boodschap gestuurd, een ons kaas, een pak macaroni. Opschrijven graag. En Jansen, de kruidenier scheef de boodschappen dan in een boekje en eens in de week rekende mijn moeder dan af. Hoe zij controleerde of Jansen niet te veel rekende, herinner ik mij niet meer. Jansen is op hoge leeftijd nog gescheiden van zijn vrouw die het waarschijnlijk niet meer pikte hoe Jansen omging met Bertha, de inwonende dienstmaagd. Althans dat waren de verhalen die rond gingen en waar ik, jong en onschuldig, maar de helft van begreep. Ik geloof niet dat Jansen een echte kassa had. Een laatje in de toonbank met aparte vakjes voor centen, stuivers, dubbeltjes, kwartjes en een plaatsje voor de papieren  guldens en rijksdaalders. Het was in de tijd dat een ons kaas 28 cent kostte en de boterhamworst uit grote ronde blikken (Graag dun snijden.”) nog minder.
Vandaag heb ik weer mijn boodschappen gedaan. Een bijna dagelijkse gang. Met mijn bonuskaart pak ik een scanapparaat uit de wand. Druk op een knopje at ik ergens mee akkoord ben. En doe mijn boodschappen. Een paar impulsaankopen, een bonusaanbieding en ook nog wat artikelen met extra korting gebaseerd op mijn aankopen die Appie nauwkeuriger bijhoudt dan kruidenier Jansen ooit in zijn boekje deed. Ik koop tien artikelen en dat levert dan een kassabon van ruim 40 centimeter op. Ik heb voor € 24,96 gekocht maar hoef na aftrek van bonus- en extra korting maar € 21,05 af te rekenen. Ik heb ook nog recht op 2 servieszegels en weiger de zegeltjes voor het chique badhuis. De kassabon heb ik ook nodig om het poortje van het scanplein open te doen gaan.
Ik wandel naar huis en realiseer mij dat kruidenier Jansen met zijn voornaam ook Albert heette. Dat stond gekalligrafeerd op zijn etalageruit. Alb.Jansen.