Campus

Toen ik hier vierentwintig jaar gelden kwam wonen, woonde tegenover mij een meneer. Samen met een vriendin. Tenminste dat nam ik maar aan. Dat het zijn vriendin was en hij haar vriend. Misschien dacht ik nog wel dat ze getrouwd waren. Op de een of andere manier zag dat er niet zo uit. Nu weet ik niet of je aan iemand kunt zien of hij al dan niet getrouwd is, maar bij dit paar had ik niet dat gevoel. Een aantal jaren later vertrok de, wat ik nu aar aanneem, de vriendin was en bleef de man alleen achter. Als ik hem op straat zag lopen maakte hij ook altijd een echt allenige indruk. Maar ook daarbij weet ik niet of je aan iemand kunt zien dat hij alleen is, laat staan hoe alleen. Maar bij hem kreeg ik altijd wel het gevoel dat hij alleen was, erg alleen. Omdat er toch wat kamers in zijn huis leeg stonden, verhuurde hij een van die kamers aan een jongeman.Een jongeman met lange haren, met heel lange haren. Die jongen rookte, maar hield waarschijnlijk niet van de geur van sigarettenrook. Hij rookte, zomer en winter, altijd half uit het geopende raam gebogen. Misschien was het ook wel een compromis tussen de man en de jongen en mocht hij alleen roken voor het geopende venster.
Het ging slechter met de man. Dagelijks werd hem door de een of ander organisatie een warme  maaltijd bezorgd. Ik zag de man nauwelijks meer op straat en toen zag ik hem helemaal niet meer. Hij was weg. Het huis stond leeg.
Een paar dagen geleden was er weer leven in het huis. Ik zag de huisjesmelker, die inmiddels de halve straat in zijn bezit heeft en al die huizen heeft verkamerd tot studentenkot, in en uit lopen. Oude meuk uit het huis halen. Vandaag zag ik een schilder bezig. Het huis wordt opgeknapt. En in plaats van een oude man met zijn kamerbewoner zullen er binnenkort waarschijnlijk vier studenten wonen.
Het gaat er steeds meer op lijken dat ik op een campus woon.