Draairichting

Soms heb ik het idee dat we niet al te lang meer hoeven te wachten en de draairichting van de aarde zich zal wijzigen. Dat er heel even een lichte schok te voelen zal zijn, dat de aarde dan een bijna ondeelbaar deel van een seconde stil zal staan en dan weer heel langzaam op gang zal komen, maar dan de andere kant op. En wij in West-Europa richten ons in ons doen en denken niet meer op de Verenigde Staten van Amerika, maar vormen samen met het Oosten, met China en Japan een alliantie. De USA als grootmacht verbrokkelt en Europa krijgt weer nieuwe kansen en verenigt zich weer echt.
De eerste tekenen zijn er al. Trump die de Parijse klimaatverdragen laat voor wat ze zijn (bad, very bad for America, you know it, I know it, we know it) maar direct te maken krijgt met een aantal gouverneurs die zich met kracht van zijn opvattingen afkeren. United lijkt niet meer zo united te zijn. En dan is er de nieuwe Franse president die Amerikaans wetenschappers uitnodigt naar Frankrijk te komen om daar hun werk voor klimaatverandering en -beheersing voort te zetten, nu hen het werken in de VS onmogelijk gemaakt wordt door Trumps ‘old school’ aanpak.
Er lijken grote veranderingen op til. Niet zoals ik jaren geleden in “De Aquarius samenzwering” las en in “Hair” hoorde dat de eeuw van de Waterman alles ten goede zou keren, harmonie en begrip en vrede. Dat was te mooi om waar te zijn, hoeveel bloemen we ook in het lang gegroeide haar staken. Ik las daar ook dat veranderingen het eerst zichtbaar werden in de periferie, maar dat het lang kon duren dat dit doordrong tot het centrum van de macht. Maar dat was in de tijd dat we nog niet konden bedenken dat het centrum van de macht zich zelf met mallotige uitspraken buiten spel zou zetten. De verhoudingen zich zouden wijzigen en de aarde, zij het langzaam, misschien de ander kant op zou gaan draaien. Wie weet de goede.