Hemelvaart

Ik heb geen flauw benul hoeveel mensen echt geloven dat er een hemel is. En hoe die er dan uitziet is een nog groter vraagteken. Ik verbaas me erover dat zelfs de grootste ongelovige als hij het over een geliefd iemand heeft die overleden is, opmerkt dat diegene nog wel van boven mee zal kijken. Hoe vaak ik de afgelopen dagen niet heb gehoord dat Johan Cruyff, dè nummer 14, veertien maanden (symbolisch toeval) na zijn overlijden ergens van boven de wedstrijd Ajax-Manchester United wel  zal volgen. Nou was dat een heel beroerde wedstrijd, waar Ajax niet aan een fatsoenlijke kans toekwam. Zo’n hemel wens ik niemand toe. Cruyff, al dan niet in de hemel, had beter verdiend.
Voor mij is de hemel, als die al bestaat, zeker geen voetbalwedstrijd, en al helemaal niet van Ajax.
Ik heb geen idee of er wel een hemel is. Ik wacht wel af. En als die er wel is, hoe die er dan uitziet? Soms heb ik daar een geruststellende kinderlijke voorstelling van. Dat er inderdaad een poort is, waar Petrus zit te wachten, als ik aanklop een luikje opendoet en naar mijn naam vraagt. Hij bladert wat in zijn boek, lederen kaft, goud op snee, slaat de juiste pagina op en mompelt: “Roelofs, juist ja. Ik had je eigenlijk al veel eerder verwacht. Welkom, je familie zit al te wachten. Derde wolk rechts. Veel plezier in de eeuwigheid.”
De kans dat het zo zal zijn, acht ik zeer gering. Betekent misschien ook wel dat de echte hemel toch een teleurstellende ervaring zal zijn. Niks geen poort, geen Petrus, geen boek, geen familie, geen eeuwigheid.  Gewoon niks. Lekker niks. Een zalige leegte zonder wat dan ook. Onvoorstelbaar.
Vandaag is het Hemelvaartsdag. Jezus, de zoon,  is opgestegen naar de hemel. Hij is, wordt geloofd, weer verenigd met de vader. Misschien is dat de hemel wel. Weer verenigd worden.
Ik wacht af.