Watermeter

Er waren tijden dat iedereen nog bij je aan de deur kwam. De bakker bezorgde zijn brood bij je thuis, de melkboer reed rond met zijn paard en wagen, het ziekenfonds kwam om de zoveel tijd zijn premie bij je halen en stempelde dan een kaart af en als er iemand in de buurt dood was gegaan kwam er een aanzegger dat vertellen. En ook voor het gas, water en elektriciteit kwamen er mannen langs om de meterstanden  op te nemen. Dat kon in die tijd ook gemakkelijk, omdat moeder de vrouw in de meeste gevallen thuis was, de boel daar op orde hield en op de kinderen paste. Nu komen de bakker en de groenteleverancier niet meer uit zichzelf bij je langs. De peterolieboer is al helemaal uitgestorven en de premie voor de ziektekostenverzekering en het begrafenisfonds wordt automatisch afgeschreven. En de standen van de diverse meters wordt je geacht zelf door te geven. En er zijn al ‘slimme meters’ die dat zelf doorgeven.
Nu komt er vandaag de dag geen kleine detailhandelaar meer bij je aan de deur, noch een bode van het ziekenfonds. Nu wordt je deur plat gelopen door pakketbezorgers die je schoenen, kleding, tv’s en alles wat in de winkel van Sinkel maar te koop is bij je thuis bezorgen. En niet alleen door jou bestelde spullen, maar omdat ik nog al veel thuis ben, wordt ik ook het afleverpunt voor pakjes van buren die aan het werk zijn. Paard en wagen zijn vervangen door bestelbusjes, die elkaar in mijn smalle straatje af en toe letterlijk in de wielen rijden.
De watermeteropnemer is wegbezuinigd. Ik krijg een mailtje met het verzoek mijn waterstand zelf door te geven via Internet. Ik klauter de kelder in, verwijder wat spinnenwebben  en probeer de stand af te lezen. Mijn eigen schaduw staat in de weg om dat goed te kunnen. Ik fotografeer de watermeter. Leve de iPhone. Ik heb het afgelopen jaar 1 m³ minder gebruikt en krijg via de mail de complimenten van het waterbedrijf. De bel gaat. Er wordt een pakje bezorgd. “Het is voor de buren, wilt u het aannemen?”