Sleutelbos

Ik ben mijn sleutelbos kwijt. En het erge is dat ik geen flauw benul heb waar ik hem verloren heb. Ik ben er ooit nog het huis mee ingekomen. Dus zou je denken dat die ergens hier binnen moet liggen. Maar waar? Toen ik mij  afgelopen zaterdag voor de mooiste bruiloft van mijn leven omkleedde heb ik vast ook de sleutels van mijn spijkerbroek verhuisd naar mijn goede pak. Maar ik kan niet meer visualiseren of ik ze toen direct in mijn broekzak heb gestoken of eerst nog even op bed heb gelegd. Ik miste ze pas toen ik aan het eind van de trouwdag weer thuis kwam en mijn pak uittrok. Geen sleutels. Niet in de broekzakken, niet in de zakken van het colbert. Niks geen sleutels.
Ergens in mijn huis of in de feestlocatie of op de weg daartussen ligt een eenzame sleutelbos onnuttig te zijn. Mijn sleutelbos, voor het geval u er eentje vindt en wilt weten of het misschien mijn bos is, heeft twee sleutels. Ik heb tenslotte ook twee voordeuren. Daarnaast zit er een toegangspasje voor het stadhuis aan en een bonuskaart van Albert Heijn. Misschien is het welk symbolisch dat ik dat toegangspasje kwijt ben. Ik sluit al een paar maanden geen huwelijken meer, had dat langzaamaan afgebouwd en vond ik het huwelijk van zoon en schoondochter als eendags-ambtenaar van de Gemeente Heumen een mooie afronding van een lange carrière als trouwambtenaar. Het is alsof het verlies van dat pasje, dat overigens aan niets als zodanig is te herkennen, een bevestiging van het besluit om te stoppen is.
Het verlies van mijn bonuskaart heb ik inmiddels al weer goed gemaakt. In no time kreeg ik aan de infobalie een nieuwe kaart, wordt mijn kooppatroon weer nauwkeurig bijgehouden en krijg ik wekelijks weer de op mij toegesneden aanbiedingen via de mail thuis.
De reservesleutels zijn inmiddels mijn sleutels geworden. Niet vergeten er nog een stel bij te laten maken.